บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 5 หน้า 2
“นี่เธอทำอะไร”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร คุณน่ะซีทำอะไร”
“ฉันน่ะนะ ฉันทำอะไร”
“คุณกอดจูบผู้หญิงอยู่ริมถนน”
“นี่มันรถส่วนตัวของฉัน ถ้าเธอไม่โก้งโค้งมาสอดตาดู ก็คงไม่เห็น”
“แต่นี่มันถนนสาธารณะ คนผ่านไปผ่านมาเป็นร้อย ถึงไม่สอดตาดูก็ต้องเห็น”
คุณชายรองมองดูสาลินตั้งแต่หัวจรดเท้า สาลินคอแข็ง “ยังเด็กยังเล็กแต่เถียงคำไม่ตกฟาก นี่หนีโรงเรียนมาเที่ยวใช่ไหมนี้ แล้วยังมาถ้ำมองคนอีก ไม่มีมารยาท”
“ฉันไม่ใช่เด็กนักเรียน แล้วที่ไม่มีมารยาทนั่นคือคุณ”
“ฉันน่ะนะ ฉันไม่มีมารยาทยังไง”
“ก็คุณมาเล่นหนังสด กลางวันแสกๆอย่างงี้”
“อ้อ แต่มาก้มๆเงยๆดู”
“ฉันไม่ได้ก้มๆเงยๆดูคุณ แต่ฉันมาก้มๆเงยๆดูรถคุณ”
“ดูรถฉัน ทำไม”
“ก็ดูทะเบียนรถคุณ ว่าใช่รถคันที่คนขับไม่มีมารยาท ขับรถฉีดน้ำโคลนมาใส่ฉันเปียกไปหมดทั้งตัว” สาลินเชิด พูดฉอดๆ
คุณชายรองไม่เชื่อ “อ้อ แล้วใช่ไหมล่ะ”
“ก็ใช่น่ะซี แล้วไม่ใช่หนเดียวนะ คุณขับรถฉีดน้ำโคลนใส่ฉันมาสองหนแล้ว”
“ไหนบอกมาซิ ฉันไปขับรถจนโคลนเปียกเธอตั้งแต่เมื่อไร”
สาลินกางสมุดบันทึกเล่มเล็กออก “ครั้งแรกเมื่อ 13 มิถุนายนปีก่อน ครั้งที่ 2 เมื่อ 20 กันยายน หลายเดือนก่อนเหมือนกัน ฉันจดไว้ถี่ถ้วนดูซะ”
คุณชายรองรับมาดูแล้วอึ้งไป เริ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ทำเสียงไม่เชื่อ “อ้อ น่าเชื่อจริงนะ มีจดเป็นลายลักษณ์อักษรด้วย”
“นี่คุณไม่เชื่อฉัน ว่าแต่ว่าสองวัน คุณมาแถวนี้หรือเปล่า”
“ฉันเองก็เป็นคนจดบันทึกเหมือนกัน ฉันจะกลับไปดูบันทึกฉันว่าสองวันนั้น ฉันมาแถวนี้หรือเปล่า”
“แล้วยังไง”
“ถ้าสองวันนั้น ฉันมาแถวนี้จริง ฉันจะถือว่าฉันผิดจริงตามที่เธอกล่าวหา แล้วเธอต้องการให้ฉันทำอะไร”
“ถ้าคุณผิด คุณต้องขอโทษฉัน”
“ไม่จำเป็นมั้ง”
“อ้อ....คุณชายผู้ดีอย่างคุณขอโทษใครไม่เป็น”