บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 19 หน้า 2
“นัยลูกรัก ...”
ก่อนหน้านี้ นิ่มนวลนั่งเขียนจดหมายถึงลัคนัย เขียนไปก็ร้องไห้ไป
“ตอนที่ลูกเห็นจดหมายฉบับนี้ แม่คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ขอโทษนะที่ไม่เข้มแข็งพอจะบอกลาด้วยตัวเอง การลาครั้งก่อนของเรามันฝังลึกในใจของแม่ แม่ยังเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ แม่ก็จะทำเหมือนเดิม เพราะการที่แม่คนนี้ทิ้งไป ทำให้ลูกของแม่เติบโตงดงามอย่างที่ควรจะเป็น ...”
นิ่มนวลเขียนจดหมาย นึกถึงเหตุการณ์ในคืนวันแต่งงาน นิ่มนวลจับมือลัคนัย แตะแก้มลัคนัย โอบกอดลัคนัยและเหมือนชนกไว้ด้วยกัน “หลายปีมานี้ แม่ได้แต่ฝันว่าจะได้เห็นลูกอีกสักครั้ง แล้วฝันของแม่ก็เป็นจริง... แม่ไม่ได้แค่เห็น แต่ได้อยู่ใกล้ ได้สัมผัส กอดลูก กับคนที่ลูกรักไว้ด้วยแขนของแม่เป็นครั้งแรกที่ความจริงสวยงามกว่าความฝัน แม่จะจดจำมันไว้ ตราบเท่าที่แม่ยังหายใจ”
นิ่มนวลเช็ดน้ำตา วางจดหมายของลัคนัยที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนจะเลื่อนเปิดลิ้นชัก
“บุญแม่น้อยนักลัคนัยไม่ได้อยากพบลูกเพียงเพื่อจาก แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ แม่ก็ขอจากไปแบบที่ไม่ต้องเป็นภาระให้ลูกหรือใครต้องลำบาก”
นิ่มนวลยิ้มเศร้ากับพวงมาลัย ก่อนจะวางมันอย่างทะนุถนอมลงในกระเป๋าเสื้อผ้า รูดซิปปิด
“ไม่มีอะไรต้องห่วง แม่ดูแลตัวเองมานาน กับเวลาที่เหลืออยู่ไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรง ปล่อยแม่ไปตามทางของแม่ และจงใช้ชีวิตของลูกให้เป็นสุข เหมือนกับว่าแม่คนนี้ไม่เคยกลับมา”
นิ่มนวลหยิบกระเป๋าขึ้นมา และออกจากห้องไป ประตูห้องปิดลง
“แม่รักลูกนะ ลัคนัย”
เห็นจดหมายของนิ่มนวลในมือของลัคนัย มีหยดน้ำตาหยดลงมาหนึ่งหยด ใบหน้าของลัคนัย น้ำตาคลอ อ่อนแอแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ผมควรจะชินได้แล้ว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกทิ้งไป ...และก็คงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย” ลัคนัยแค่นยิ้ม ขมขื่น “คนอย่างผมมันเกิดมาเพื่อโดดเดี่ยว..”
“อย่าพูดว่าโดดเดี่ยวอีกนะ!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเหมือนชนกดึงลัคนัยให้หันไปมอง เห็นว่าเหมือนชนกมองอย่างโกรธๆ “นายจะโดดเดี่ยวได้ยังไง ลืมแล้วรึไงว่ายังมีฉัน”
ลัคนัย มองเหมือนชนกอย่างไม่เชื่อสายตา ตอนนั้นเองที่เหมือนชนกเอื้อมมือมาประคองหน้าลัคนัย เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ทั้งที่ตัวเองก็เริ่มร้องไห้ เหมือนชนกร้องไห้
“ฉันไง รอยยิ้มที่สวยที่สุดของนายครอบครัวอบอุ่นที่ นายเคยอยากมีฉันจะเป็นทุกอย่างให้และจะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน ...เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ ลักกี้” ลัคนัยจ้องเหมือนชนกอย่างแสนรัก ลัคนัยประคองใบหน้าของเหมือนชนกเข้ามาใกล้ เช็ดน้ำตาให้เหมือนชนกแบบเดียวกับที่เธอทำให้เขา