บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 19 หน้า 5
ลัคนัยยิ้มบางๆ ตอบ ก่อนจะรับปากกา เดินไปช่วยกันกรอกเอกสาร
บรรยากาศสวนสาธารณะ เห็นผู้สูงอายุกำลังวอร์ม เตรียมรำไท้เก็ก เหมือนชนกส่งข้าวกล่องให้ลัคนัย จัดแจงให้ แม้กระทั่งใช้กระดาษทิชชู่เช็ดช้อนส้อมพลาสติกให้ทำไปก็นั่งไล่สิ่งที่ต้องทำไป
“ไปแจ้งความลงบันทึกประจำวันแล้ว ติดต่อมูลนิธิแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เราก็...”
เหมือนชนกยื่นช้อนส้อมให้ ถึงเห็นว่าลัคนัยมองเธออยู่ “ทำไมเหรอ”
“คุณดูแลผมดีจัง” เหมือนชนกปากแข็ง “ฉันเห็นว่านายกำลังเศร้าหรอก”
“ไม่ได้เพราะเป็นคนในครอบครัวเหรอ” เหมือนชนกค้อน “รู้อยู่แล้ว จะถามทำไม”
“ก็อยากได้ยินอีก”
“ไม่”
“ทำไมล่ะ ...” ลัคนัยทำหน้าน่าสงสาร “ผมกำลังอ่อนแอนะ”
เหมือนชนกหมั่นไส้ “คนอ่อนแอไม่กวนประสาทได้ขนาดนี้หรอก”
“บังเอิญผมเป็นคนอ่อนแอที่มีความสุขที่สุดในโลกนี่ครับ ...เพราะคุณ”
เหมือนชนกจากที่ทีแรกหมั่นไส้มองลัคนัยด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป
“ถ้าวันนี้ไม่มีคุณ โลกของผมคงเหมือนเมื่อตอนเด็ก วันที่แม่จากไปครั้งนั้น ...ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม”
เหมือนชนกนิ่งไปนิด และแล้วก็ตัดสินใจเอ่ย
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ...สิ่งที่ฉันทำให้นาย มันก็คือแบบเดียวกับที่นายเคยทำให้ฉันเวลาอ่อนแอนั่นแหละ...ฉันดูแลนายดี เป็นเพราะนายดูแลฉันดี” ใบหน้าของลัคนัย มองเหมือนชนกอย่างซึ้งๆ ลัคนัยกับเหมือนชนกสบตากัน อะไรบางอย่างดึงดูดให้ใบหน้าของทั้งคู่ให้เคลื่อนเข้าหากัน เสียงเพลงรำไท้เก๊ก ดังขัดจังหวะ
เหมือนชนกและลัคนัยผละจากกัน ถึงเห็นว่าตรงหน้าทั้งคู่ ในสนาม กิจกรรมรำไท้เก็กเริ่มขึ้นแล้ว ลัคนัยขำเบาๆ ในขณะที่เหมือนชนกแก้เขินด้วยการทำฉุนเฉียว “มัวแต่ขำอยู่ได้ รีบกิน จะได้ไปต่อ”
“คร้าบบบ”
ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทอแสงคุยโทรศัพท์กับธวัช ทอแสงโกรธ “ยายแขกำลังมา หวังว่าคุณจะเคลียร์ให้รู้เรื่องนะ”
ธวัชใจชื้นขึ้น “ครับ”
“อย่าหาว่าฉันสอนเลยนะคุณวัช จะทำอะไร อย่าสักแต่รับปาก สัญญาว่าจะเชื่อใจลูกฉันแล้วก็ต้องทำให้ได้สิ ไม่ใช่มาคิดเองเออเองกับแค่ไอ้กล่องบ้าๆ ที่ทิ้งไปแล้ว แล้วแม่บ้านดันเก็บขึ้นมา”
ธวัชหลุบตาอย่างยอมรับความผิด