บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 8 หน้า 3
เสียงจานหล่นพื้น เพล้ง! เห็นว่าเป็นไพพรรณ ตาค้างมองภาพที่ทีวีอย่างตะลึงงัน ไม่นึกว่าเพนนีจะทำแบบนี้
“น้าไพ...” เหมือนชนกวิ่งเข้าไปหาไพพรรณ แต่เสียงวิสาขาแทรกขึ้นก่อน “คุณวัช หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
โถงบันไดบ้านธวัช ธวัชเดินลงบันไดมา เปลี่ยนชุดเตรียมออกจากบ้านแล้ว มีวิสาขาวิ่งตามลงมา ธวัชพยายามสงบสติอารมณ์ “เดี๋ยวค่อยคุยไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้! เรื่องนี้มันกระทบฉันโดยตรง ป่านนี้เค้าเม้าท์กันไปทั่วแล้ว ว่าฉันเขางอก ยอมให้คุณเลี้ยงเมียน้อยในบ้านจนมีลูกซุกเป็นตัวเป็นตน”
“ก็ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงแล้วคุณจะเดือดร้อนทำไม”
“ก็แล้วคนอื่นมันจะรู้มั้ยว่าจริงหรือไม่จริง”
ธวัชหมดความอดทนจะเถียง ตรงไปที่หน้าบ้าน แต่วิสาขาไม่ยาเลิกรา ตามมาคว้าแขนไว้
“ยังไงคุณก็ต้องเคลียร์ให้ฉันก่อน เพราะฉันเป็นคนที่อยู่ในบ้านนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่คนนอกอย่างแม่นั่น
ธวัชหมดความอดทน “แขไม่ใช่คนนอก ...คุณต่างหากที่เป็น เพราะเราหย่ากันแล้ว”
วิสาขาจ้องหน้าธวัชด้วยแววตาอึ้งจัด ธวัชสบตาเหมือนชนกที่มองตำหนิมาแค่แวบเดียว ก่อนจะเดินออกไป
“แม่คะ...”
วิสาขาโกรธ โพล่ง “เธอสอนลูกยังไงไพพรรณ นอกจากจะพูดจาพล่อยๆ แล้วยังชอบทำตัวเป็นแร้งเป็นกา ลักกินขโมยกินของชาวบ้านตอนเจ้าของเผลอ”
เหมือนชนกปกป้องไพพรรณ “แม่คะ ! โมโหแล้วทำไมต้องมาลงกับน้าไพล่ะคะ แล้วเพนก็แค่พูดให้คนเข้าใจผิด ไม่ได้ขโมยพ่อนกไปจริงๆ ซักหน่อย”
วิสาขาแค่นยิ้ม “ใช่ เค้าไม่ได้ขโมยพ่อนกไป แต่รู้มั้ยว่าเค้าขโมยใครไป วงศ์เวศน์คนที่คู่ควรจะเป็นคนของนกไง”
เหมือนชนกอึ้ง “แม่ว่ายังไงนะคะ”
“ฟังนะนก เพนนีมันรู้ว่าแม่จะจับคู่ให้นกกับเวศน์เลยตามไปอ่อยเวศน์ถึงทะเล มันนี่แหละที่ทำให้เวศน์ทิ้งนกไว้ที่หาดคืนนั้น เช้าวันต่อมาก็เป็นฝีมือมันอีก ทั้งหมดมันวางแผนเอาไว้แล้วเพื่อทำลายนก”
เหมือนชนกโกรธ กำมือแน่น “เพนนี ที่แท้ก็เธอนี่เองที่ทำให้พี่เวศน์ทิ้งฉันไปคืนนั้น”
“วงศ์เวศน์ ...” ไพพรรณจำได้ว่าคือคนที่เพนนีพามา “คือ คุณเวศน์...”
“ใช่ คุณเวศน์ ผู้ชายเพียบพร้อมที่ฉันคัดแล้วคัดอีกให้ยายนก แต่พอลูกสาวเธอรู้เข้า ก็มาแย่งไปหน้าด้านๆ ...ทำไม! ครอบครัวฉันทำบุญทำคุณให้พวกเธอไม่พอหรือไง ถึงต้องตอบแทนกันแบบนี้”
ลัคนัยได้ยินเสียงเอะอะเลยลงมาดู อึ้งจัดกับภาพที่เห็นตรงหน้า “พาน้าไพไปที่ห้องที ทางนี้ฉันจัดการเอง”
เหมือนชนกสั่ง ลัคนัยพยักหน้า เข้าไปประคองไพพรรณให้ลุกขึ้น
ลัคนัยประคองไพพรรณพามา ไม่รู้จะเริ่มปลอบยังไงเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “น้าไพครับ ผม...”