บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 8 หน้า 5
“เพน !! เพนหยุด !!” เพนนีชะงักมองหน้าวงศ์เวศน์
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” วงศ์เวศน์มองหน้าเพนนีจริงจัง เพนนีกังวลใจ
คอนโดพิมลแข บนโต๊ะโทรศัพท์ของทอแสงสั่น เป็นเบอร์โทรเข้าจากธวัช ทอแสงเอื้อมมือไปหยิบมา จะกดรับ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เพราะพิมลแขโพล่งขึ้น “ถ้ารับ แม่ก็ไม่ต้องมาคุยกับแขอีก”
เสียงออดหน้าประตูห้องดัง พิมลแขรู้ทันทีว่าเป็นธวัช ทอแสงจะไปเปิดให้ พิมลแขรีบบอก
“ถ้าแม่เปิดให้คุณวัชเข้ามาตอนนี้ แขจะบอกเลิกกับคุณวัชทันที!”
ทอแสงอึดอัดใจ “แกจะเล่นแง่อะไรกับคุณธวัชนักหนาฮะแข ก็บอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ได้เชื่อที่นังเด็กนั่นพูด”
“ค่ะ แขไม่เชื่อ ...แต่ไหนๆ มันก็พูดไปแล้ว แขก็ขอใช้คำพูดของมันให้เป็นประโยชน์ ...ให้คุณธวัชเค้ารู้ตัวไปเลยว่าถ้าไม่อยากจะเสียแขไป เขาต้องทำอะไรให้ชัดเจนกว่าที่เป็นอยู่” ใบหน้าพิมลแขเด็ดขาด
หน้าห้องพิมลแข ธวัชเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น โทรศัพท์ที่ถือแนบหูถูกตัดสายไปอีกครั้ง ธวัชเปลี่ยนจากกดออก มาเป็นเคาะประตูแทน แต่ยังไม่ทันเคาะ โทรศัพท์ก็สั่นก่อน ธวัชยิ้มดีใจ แต่กลับไม่ใช่พิมลแข เป็นสายเข้าจากเหมือนชนก ธวัชสลดลง ธวัชมองโทรศัพท์อย่างชั่งใจ มองห้องพิมลแขที่ยังไม่มีการตอบรับ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางหนึ่ง
ห้องรับแขกบ้านธวัช ไพพรรณกราบลงที่พื้นตรงหน้าวิสาขา วิสาขามองไพพรรณอย่างตกใจ ร้องลั่น
“ทำอะไรของเธอ!”
ไพพรรณยังกราบอยู่ พูดไป ร้องไห้ไป “ไพอยากขอโทษคุณวิค่ะที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน เพราะนังลูกไม่รักดีของไพ”
“น้าไพ ไม่ทำแบบนี้สิคะมันไม่ใช่ความผิดของน้าไพเลย”
“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะคะคุณนก น้าอบรมลูกมาไม่ดี ปล่อยให้มันคิดชั่วทำร้ายคนที่มีพระคุณกับมัน แล้วก็ทำร้ายคุณนก..เรื่องคุณเวศน์ น้าขอโทษนะคะ น้าขอโทษ” ไพพรรณร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งที่ยังก้มหน้าไหว้ วิสาขาเห็นอย่างนั้นก็ใจอ่อนลง และแล้วก็ตัดสินใจเอ่ย “ถ้าอยากขอโทษฉันก็ลุกขึ้นมานั่งดีๆ”
“ได้ยินที่คุณแม่บอกแล้วใช่มั้ยคะ ลุกขึ้นเร็วค่ะ”
เมื่อวิสาขาเอ่ยปาก ไพพรรณก็ยอมทำตาม แต่ก็ยังไม่วายประนมมือไหว้จนวิสาขาต้องจับมือไว้ไม่ให้ไหว้
“พอแล้ว ไม่ต้องไหว้แล้ว ...เพราะฉันเองก็ต้องขอโทษเธอเหมือนกันที่โมโหคุณวัชจนพาลไปลงกับเธอ”
“แต่ไพ...”
“ไม่มีตงมีแต่อะไรทั้งนั้น เธอทำหน้าที่ของเธอได้ดีมาตลอด ทั้งเรื่องดูแลบ้าน และดูแลยายนก ...เอาจริงๆ เธอเลี้ยงยายนกมากกว่าฉันที่เป็นแม่แท้ๆ ซะอีก” วิสาขาบอกอย่างยอมรับความจริง ไพพรรณก้มหน้าไม่ตอบ