บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 8 หน้า 4
ไพพรรณสะอื้น “คุณนัยคะ ช่วยไปที่นึงเป็นเพื่อนน้าได้มั้ย”
คอนโดเพนนี แก้วไวน์สองใบเคลื่อนเข้ามาชนกัน บนโซฟา เพนนีที่นั่งเอาขาพาดบนตักวงศ์เวศน์ยกไวน์ขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้ วันนี้มีอะไรดีๆ เหรอ”
“วันนี้เพนเป็นนักแม่นปืน ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัวค่ะ”
วงศ์เวศน์อ้าปากจะถาม แต่เพนนีทำให้หยุดด้วยการหยิบเชอร์รี่ลูกหนึ่งมาคาบไว้ ยักคิ้วหลิ่วตาให้เข้ามาแย่งจากปาก วงศ์เวศน์หรี่ตา วงศ์เวศน์ยิ้มอย่างรู้ความหมาย เคลื่อนหน้ามาหาเพนนี ประตูห้องก็เปิดผาง ไพพรรณยืนอยู่ที่หน้าประตูเยื้องไป ด้านหลังนั้นมีลัคนัยยืนอยู่ด้วย เพนนีสีตกใจ ในขณะที่วงศ์เวศน์รีบผละออกจากเพนนี “น้าไพ ...” วงศ์เวศน์ทำอะไรไม่ถูกเลยยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
พอเห็นวงศ์เวศน์ยกมือไหว้ ไพพรรณก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ตรงเข้าไปจิกหัวเพนนี และตบตีไม่ยั้ง
“ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะเลวได้ขนาดนี้ ทำได้แม้กระทั่งกับครอบครัวคุณธวัชที่เค้าคุ้มกะลาหัวแกมาแต่ไหนแต่ไร”
“อย่านะ อย่าทำเพน...คุณเวศน์ ช่วยเพนด้วย!”
วงศ์เวศน์เข้ามาปกป้องเพนนี ในขณะที่ลัคนัยก็เข้ามาจับไพพรรณเอาไว้ “พอเถอะครับน้าไพเพนเจ็บนะครับ”
“ผมขอร้องล่ะครับน้าไพ มีอะไรก็คุยกันดีๆ”
“นังนี่มันคุยดีๆ ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเป็นแม่มัน รู้สันดานมันดี”
วงศ์เวศน์อึ้งไปเมื่อได้ยินไพพรรณบอกว่าเป็นแม่เพนนี ไพพรรณร้องไห้ “คุณเองก็ควรจะรู้ไว้ด้วย ว่าคุณทำพลาดครั้งใหญ่ที่เลือกลูกแม่บ้านชั้นต่ำอย่างมันแทนที่จะเป็นคุณนก”
เพนนีน้อยใจ “คำก็นก สองคำก็นก แม่เป็นแม่เพนแล้วเคยห่วงเพนแบบที่ห่วงนังนกมันมั่งมั้ย”
“แกอย่าเรียกคุณนกแบบนั้นนะเพน”
“ทำไมจะเรียกไม่ได้ เพนไม่ใช่ขี้ข้ามันแล้ว เพนจะเรียกมันว่าอะไรก็ได้ไม่เหมือนแม่ ที่ชาตินี้ทั้งชาติไม่ต้องไปไหนต้องอยู่ให้พวกมันจิกหัวใช้ไปจนวันตาย ! เพนอาย อายที่มีแม่แบบแม่”
ไพพรรณมองเพนนีอย่างช้ำใจ “ถ้าอย่างนั้นแกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีก”
ไพพรรณปาคีย์การ์ดในมือใส่หน้าเพนนี ที่มองแม่อย่างไม่เชื่อสายตาว่าแม่จะพูดคำนี้ออกมา
“เอาของแกคืนไป ฉันจะไม่มีวันกลับมาเหยียบที่นี่ฉันกับแกตัดขาดกันตั้งแต่วันนี้”
ไพพรรณเดินฝ่าเจ้าของห้องอื่นๆ ที่ได้ยินเสียง และมาชะเง้อชะแง้ดูอยู่ออกไปทั้งน้ำตา
ลัคนัยเอ่ยกับวงศ์เวศน์ ห้วน “ในเมื่อคุณเลือกเพนแล้วก็ดูแลเค้าให้ดีๆ ด้วย”
ลัคนัยตามไพพรรณออกไป ปิดประตูห้องให้เพนนีไม่ให้ใครมองเข้ามา พอประตูปิด เพนนีก็ปล่อยโฮ ทรุดลงไปนั่งที่พื้น เพนนีผลักมือวงศ์เวศน์ที่เข้ามาปลอบและทุบพื้นห้อง เพนนีกรีดร้อง เจ็บปวด
“ไปเลย! ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ! นังเพนคนนี้มันไม่ใช่ลูกแม่นี่” วงศ์เวศน์คว้ามือเพนนีไว้ให้หยุด