บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 15 หน้า 14
“เห็นแล้วใช่มั้ยว่านัยเค้าทำอะไรให้นกมากมายแค่ไหน เรื่องที่ผ่านมาอย่าถือโกรธ นัยเลยนะลูก”
เหมือนชนกนิ่ง ไม่ตอบ ธวัชถอนใจ แล้วก็ตัดสินใจถาม
“แล้วเรื่องที่ว่าจะแต่งงานกับนัย นกพูดจริงๆ หรือแค่..เพื่อไล่สองแม่ลูกนั่นไป”
เหมือนชนกชะงัก “พ่อคะ อันนั้นนกแค่...”
ธวัชมองตาลูก “เข้าใจแล้ว” ธวัชนิ่งไป ตัดสินใจบอก “เรื่องนั้นมันก็ต้องแล้วแต่ลูก..แต่พ่ออยากจะบอกว่า ถ้าลูกกับนัยคิดที่จะแต่งงานกันจริง พ่อก็เห็นด้วย”
เหมือนชนกมองธวัช ด้วยสายตาประหลาดใจ ไม่นึกว่าธวัชพร้อมจะปล่อยเธอให้กับลัคนัย ธวัชจับลูกให้หันมา
“สิ่งไหนก็ตามที่มันจะช่วยกันคนเลวๆออกไป พ่อจะสนับสนุน พ่ออยากให้เรื่องเลวร้ายนี่ มันไปจากลูกพ่อให้เร็วที่สุด” ธวัชบีบไหล่เหมือนชนก แล้วจูบหน้าผากลูกปลอบขวัญ.. ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้องไป เหมือนชนกบีบมือ ยังไม่ผ่อนคลาย และครุ่นคิดในสิ่งที่พ่อพูด
วิสาขาวางโทรศัพท์เหมือนเพิ่งติดต่อกับโรงพยาบาลเสร็จ แล้วเดินเข้ามาในห้องรับแขก วิสาขาเห็นพิมลแขส่งยาหอมป้อนมาลินี มาลินีเหมือนคนหมดแรง ได้แต่ร้องไห้กระซิกๆ วิสาขาคุยโทรศัพท์
“อยากจะขอแอทมิทสักคืนนึงน่ะค่ะ” แววตาวิสาขาที่มองพิมลแขอ่อนลง นึกขอบใจ
“แอ๊บ แอ้ ช่วยพาแม่ฉันไปที่รถที” พิมลแขถอยออกมา ให้แอ๊บ แอ้ช่วยกันพยุงได้สะดวก
“ขอบใจนะ ที่ช่วย” พิมลแขประหลาดใจ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ ...มีแม่อายุเยอะเหมือนกัน ปรี๊ดทีก็จะเป็นลม
เหมือนแม่คุณนี่แหละค่ะ”
วิสาขาอมยิ้มรู้สึกดีกับพิมลแขขึ้น แต่ก็ไม่วายเชิดหน้าใส่ตามนิสัย ธวัชเดินลงมาจากชั้นสองพอดี ธวัชยิ้มให้พิมลแข แต่เดินผ่านไปช่วยประคองมาลินี “มาครับคุณแม่ ...ผมเองดีกว่า”
ธวัชเดินประคองมาลินีแทนแอ๊บแอ้ ออกไปพร้อมกับวิสาขา พิมลแขถอนใจ หน้าหม่นลง ไม่ได้รู้สึกยิ้มได้อย่างที่ทุกคนเห็น
ตอนค่ำ ในสวนบ้านธวัช ลัคนัยนั่งมืดๆ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ลัคนัยเอามือจับแผลบนหน้าเบาๆ เพราะเจ็บแผล ลัคนัยถอนใจ พอได้ยินเสียงยวบยาบก็หันไปมอง เหมือนชนกที่เดินเข้ามา ลัคนัยขยับตัวจะลุกขึ้น แต่เหมือนชนกวางกล่องพยาบาลลงตรงหน้าเขา “ฉันทำแผลให้นะ”
ลัคนัยมองอย่างนึกไม่ถึง แต่เหมือนชนกรีบนั่งลง เปิดกล่องพยาบาล และเริ่มทำแผลให้เขาทันที ลัคนัยยังมองเหมือนชนกที่เข้ามาทำแผลให้อย่างพิศวงในใจ...ไม่นึกว่าเหมือนชนกจะแคร์ตัวเองขนาดนี้