บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 15 หน้า 15
เหมือนชนกเห็นรอยแผลบนหน้าของเขา ก็เจ็บแทน พูดพลางเช็ดแผลไป “ละครที่นายเล่น มันทำให้นายเจ็บนะ”
ลัคนัยซึ้งที่นกเป็นห่วง แล้วหัวเราะ แต่ตาหวานเชื่อม “โชคดีผมหน้าด้าน หนังหนา”
เหมือนชนกเผลอกดสำลีค้างที่ตรงรอยแผล ลัคนัยแสบ “โอ๊ยยย”
“ก็ไม่หนาเท่าไหร่นี่.. โทษนะ เผลอมือไปหน่อย..ฉันยังไม่เคยทำแผลให้ใครเลย”
เหมือนชนก มองแผลแตกของลัคนัยอย่างสงสาร...ค่อยๆ เอาสำลีเช็ดตามใบหน้าของลัคนัยเบาๆ เหมือนชนกมองใบหน้าของลัคนัยที่มองมา แน่นิ่ง ตาของลัคนัยดูหวานเชื่อม บางครั้งลัคนัยก็เอียงใบหน้ารับปลายนิ้วของเหมือนชนกสัมผัสเบาๆ เหมือนจะอ้อน “คุณนกครับ... ผมสัญญานะ จะไม่มีวันที่นายวุฒาทำอะไรคุณได้อีก”
“ฉันรู้ ฉันจะไม่เข้าใกล้คนๆ นั้นอีกแล้ว”
“คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณพ่อ คุณแม่ คุณยาย น้าไพ ทุกๆ คนเป็นห่วงคุณ” เหมือนชนกพยักหน้ารับช้าๆ
“คุณรู้หรือเปล่า...ว่าผมเป็นห่วงคุณ” เหมือนชนกชะงักไปชั่วขณะ ก้มหน้าลง วางมาดเป็นไม่ตอบคำถาม แต่จริงๆ คือพยักหน้ารับกลายๆ ลัคนัยอมยิ้มเพราะเข้าใจทุกอย่าง ลัคนัยก้มหน้าลงตาม แล้วช้อนสายตาขึ้นมอง
“แล้วรู้มั้ย? ว่าห่วงมากแค่ไหน” เหมือนชนกยังเขินก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขา ลัคนัยคิด เห็นท่าทีเหมือนชนกที่อ่อนลงต่อเขาอย่างมาก ทำให้ตัดสินใจ “คุณนกครับ คุณจะให้โอกาสผม..เป็นคนปกป้องคุณได้ไหม?”
“นาย..ก็ช่วยฉันแล้วนี่”
“ผมไม่ได้หมายถึง แค่วันนี้.. แต่หมายถึงวันต่อๆไปด้วย” ลัคนัยรวบรวมความกล้า จับมือของเหมือนชนกมากุมเอาไว้เบาๆ แล้วบอก “แต่งงานกับผมนะครับ” เหมือนชนกมองลัคนัยอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
ห่างออกมาทางด้านหลัง...พิมลแขยืนอยู่ เห็นภาพที่ลัคนัยใกล้ชิดเหมือนชนกและขอแต่งงาน พิมลแขเจ็บแปลบ...แต่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ในตัวลัคนัยอีกแล้ว พิมลแขแปรความรู้สึกไปในทางเป็นห่วงลัคนัย ไม่อยากให้ลัคนัยต้องเจ็บ พิมลแขมองลัคนัย ส่ายหน้า...แล้วหันหลังเดินจากมา
ในสวนบ้านธวัช เหมือนชนกทวนคำอย่างไม่คาดคิด “แต่งงาน... นายกับฉัน?”
“ไม่ได้เหรอครับ? ผมกับคุณ หรือว่าคุณยัง” ลัคนัยเสียงเบา “รังเกียจผม....”
ลัคนัยเห็นแววตาเหมือนชนกที่มองตอบ...ไม่ได้ต่อต้าน เลยลองขยับตัวเข้าใกล้จนชิดเหมือนชนกค่อยๆ วางหน้าผากซบลงบนบ่าของเหมือนชนกเบาๆ ลัคนัยเสียงอ้อน “ถ้าผมทำแบบนี้ คุณ รังเกียจรึเปล่า ?”
เหมือนชนกอดกลั้นตัวเองไม่ให้อ่อนยวบ แต่ก็ไม่มีแรงพอจะลุกหนี ลัคนัยซบเหมือนชนกนิ่งอยู่อึดใจ อยากตกอยู่ในห้วงฝันให้นาน..นานยิ่งกว่านี้ แต่แล้วลัคนัยก็......ค่อยๆช้อนสายตาขึ้นเงยมองเหมือนชนก..เพื่อจะค้นหา