บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 20 หน้า 2
“ก็ทำอะไรไว้ล่ะ”
เหมือนชนกอ้อน “ถ้าคุณยายงอน แล้วใครจะอยู่ข้างนกล่ะคะ”
“เรื่องพ่อกับแม่ ยังไงยายก็อยู่ข้างเรา แต่กับไอ้เด็กเหลือขอนั่นยายทำใจไม่ได้จริงๆ...หวังว่าคงไม่ได้เกิดพิศวาสมันขึ้นมาแล้วหรอกนะ” เหมือนชนกรีบตอบ “ยายก็รู้นี่คะว่านกยอมแต่งงานกับเค้า เพื่อให้เรื่องมันจบก็เท่านั้น”
“แล้วถ้าเรื่องจบแล้วนกจะหย่ากับมันมั้ย”
เหมือนชนกทำท่าจะตอบ ทว่ากลับไม่มีทั้งคำตอบรับหรือปฏิเสธออกมา พอเห็นว่าเหมือนชนกเงียบไปมาลินีก็แค่นเสียงในลำคอ “ฮึ ! ตั้งแต่คืนวันแต่งงาน ยายก็รู้ว่าสั่งนกไม่ได้อีกแล้ว งั้นนกก็ไปคิดเอาเองแล้วกัน วันข้างหน้า ถ้าพ่อกับแม่กลับมาคืนดีกัน ทั้งสถานะในบริษัทและทรัพย์สินทั้งหมด ก็จะชัดเจนว่าเป็นของนกแต่เพียงผู้เดียว แล้วแบบนั้นเจ้าลัคนัยมันจะยังมีประโยชน์อยู่อีกมั้ย ...ระหว่างนี้ก็อย่าเพิ่งตัดทางตัวเอง พลาดพลั้ง มีห่วงขึ้นมาก็แล้วกัน”
“ห่วง ? ...ยายหมายถึงอะไรเหรอคะ”
“ก็ห่วงแบบเดียวกับที่รัดพ่อแม่ของนกเอาไว้ยังไงล่ะ ...สองคนนั้นแยกกันไม่ได้ เพราะมีนกที่ต้องรับผิดชอบร่วมกัน หวังว่าหลานยายจะฉลาดพอที่จะไม่สร้างห่วงแบบเดียวกันมาผูกมัดตัวเองหรอกนะ”
เห็นสีหน้าครุ่นคิดของเหมือนชนก เหมือนชนกไม่มั่นใจ
“ค่ะ นกจะทำตามที่ยายบอก จะไม่สร้างห่วงนั่นขึ้นมาเด็ดขาด”
คอนโดพิมลแข ซองผลตรวจตั้งครรภ์ของพิมลแขมันวางอยู่ตรงหน้าเธอที่เหม่อลอย และลัคนัยที่แวะมาปรับความเข้าใจแทนธวัช “คุณจะไม่บอกน้าวัชจริงๆ เหรอ”
พิมลแขยิ้มขม “บอกไปจะมีประโยชน์อะไร ...ขนาดแม่ของเด็ก เค้ายังไล่ออกมาเลย”
“มันไม่เหมือนกัน น้าวัชไม่ใช่คนขาดความรับผิดชอบ...”
“บังเอิญสิ่งที่แขต้องการจากเค้า ไม่ใช่ความรับผิดชอบ”
พิมลแขพูดจบก็หยิบซองขึ้นมาทำท่าจะฉีกทิ้ง ทว่าลัคนัยยื้อซองไว้
“น้าวัชเค้ารักคุณมากนะแข แต่ที่เค้าพูดไปแบบนั้นเพราะเค้ากำลังสับสน คิดดูสิจากที่เคยเป็นที่พึ่ง เป็นคนดูแล ตอนนี้ต้องกลายมาเป็นคนถูกดูแลมันไม่ง่ายเลยนะที่จะทำใจ...ให้เวลาน้าวัชหน่อยนะแข”
“ที่นัยพูดมาไม่ใช่ว่าแขไม่เข้าใจนะ แต่แขให้เวลาคุณวัชมามากพอแล้ว ...การแต่งงานมันเริ่มต้นจากความรักก็จริงแต่จะอยู่กันรอดไม่รอดขึ้นอยู่กับความเชื่อใจ...คุณวัชไม่เคยเชื่อใจแขเรื่องนัยเลย แล้วนี่ก็ยังไม่เชื่ออีกว่าแขจะผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี่ไปกับเค้าได้ เค้าถึงได้ผลักไสแข”