บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 20 หน้า 5
พัชราวิ่งล่กไปเข้าห้องน้ำ วงศ์เวศน์มองตาม วิสาขารีบเบนความสนใจช่วยเพื่อน
“เวศน์ไปนั่งรอตรงนั้นก่อนก็ได้” แทนที่วงศ์เวศน์จะไปนั่งรอตามที่วิสาขาชี้บอก กลับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเธอแทนที่พัชรา วงศ์เวศน์ยื่นหน้าไปใกล้ กระซิบ “แม่ผมโอเคใช่มั้ยครับน้าวิ”
วิสาขาพยายามเก็บอาการเต็มที่ “ก็ ...โอเค้ ไม่มีอะไร”
“แน่นะครับ”
วิสาขาล่ก “อ่าฮะ ยายคนนั้นไม่ใช่สายดราม่า ฟูมฟายวันสองวันก็หาย”
วิสาขาพยายามสู้ตาวงศ์เวศน์ ทั้งที่ใจไม่ค่อยดีเพราะวงศ์เวศน์จ้องมาอย่างเค้นเอาความ และแล้ว...
“ได้ยินน้าวิยืนยันแบบนี้ ผมค่อยโล่งใจหน่อย”
วงศ์เวศน์ถอนใจและเคลื่อนหน้าออกมา เช่นเดียวกับวิสาขาที่ถอนใจอย่างค่อยหายใจทั่วท้อง
“เห็นคุณแม่บอกว่าคุณธวัชออกจากโรงพยาบาลแล้ว ผมยังไม่ทันได้ไปเยี่ยมเลย”
“แวะไปที่บ้านเค้าก็ได้ ยายนกสแตนบายอยู่แล้วยี่สิบสี่ชั่วโมงดีเหมือนกัน เผื่อเวศน์จะให้คำแนะนำอะไรเกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยน้องได้”
“งั้นไว้วันไหนน้าวิเข้าไป เรียกผมได้เลยนะครับ”
วิสาขางง “ทำไมเป็นน้า?”
“ขืนผมดุ่ยๆ ไปคนเดียว คุณธวัชกับคุณลัคนัยคงไม่ชอบใจ ...ผมมีคดีเก่าอยู่ ถ้าน้ายังไม่ลืม”
พูดจบวงศ์เวศน์ก็ยื่นนิ้วก้อยไปหาวิสาขา “นี่คือ?”
“สัญญาไงครับ ว่าถ้าไปเมื่อไหร่จะเรียกผม”
วิสาขาดูไม่มีท่าทีจะเกี่ยวก้อยกลับ วงศ์เวศน์เลยถือวิสาสะ ใช้นิ้วก้อยเกี่ยวนิ้วเธอเอง วงศ์เวศน์ยิ้มทะเล้น
“สัญญาแล้วนะครับ” วิสาขาดูอึ้งๆ ผิดกับวงศ์เวศน์ที่ดูสบายๆ จริงใจ ไม่ได้คิดอะไร
ห้องครัว บ้านธวัช มือของเหมือนชนกเคี่ยวสตูในหม้อ เหมือนชนกบรรจงทำสตูอย่างตั้งใจ ไพพรรณที่ยืนข้างหลังชะโงกดู พร้อมกับสูดกลิ่น “หอมน่าทานมากค่ะคุณนก ว่าแต่โอกาสพิเศษอะไรคะ ปกติไม่เคยเห็นเข้าครัว”
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากจะอวดใครบางคน ว่าจริงๆ นกก็ทำกับข้าวเป็น”
พยาบาลที่ดูแลธวัชยกถาดใส่อาหารมาเก็บ เหมือนชนก เห็นว่าอาหารแทบไม่พร่อง
“นี่คุณพ่อทานแล้วเหรอคะ?”
“แทบจะไม่ทานเลยค่ะ วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร เอาแต่เหม่อลูกเดียวเลย” สีหน้าเหมือนชนกกังวลใจ