บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 25 หน้า 16
“ไม่ใช่เธอหรอกที่น่าสมเพช ...เธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรัก ในขณะที่ฉันไม่เคยพยายามอะไรเลย จนต้องเสียทุกอย่างไป ...ฉันต่างหากที่น่าสมเพช” เพนนีชะงัก ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเหมือนชนกจะด่าตัวเอง
“ด่าตัวเองทั้งที่ฉันทำร้ายเธอมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเนี่ยนะ”
“เธอจะไม่ทำฉัน ถ้าฉันไม่ทำเธอก่อน ..เธอแย่งฉัน เพราะฉันแย่งเธอก่อน ..ฉันขอโทษนะเพนนี ขอโทษจริงๆ”
เพนนีที่ยืนนิ่งแต่น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้ เหมือนชนกขยับเข้าหาแล้ววางมือบนไหล่เพนนีอย่างต้องการปลอบโยน เพนนีนิ่งไม่สะบัดหนี แต่ร้องไห้อย่างหมดอาย
“น้าไพแค่ตามใจฉันในฐานะลูกเจ้านายก็เท่านั้น ต่อให้เอ็นดูฉันแค่ไหน เค้าก็ไม่มีวันรักฉันแบบที่รักเธอได้ ...ไม่มีใครที่ไหนแทนที่ลูกแท้ๆ ได้หรอกเพนนี ...ในใจแม่เธอก็เหมือนกัน”
เพนนีส่ายหน้า “ไม่จริง ...ฉันไม่เชื่อ”
“ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามเค้าดูสิ” เหมือนชนกพูดจบ เธอก็หันไปพยักหน้าให้ใครคนหนึ่งเดินเข้ามา ...ไพพรรณนั่นเอง ...เหมือนชนกถอยหลังออกมาจากเพนนีให้ไพพรรณเข้ามาแทนที่ เพนนีเสียงแข็ง แต่สะอื้น
“ทำไม ? คุณนกของแม่ไปพูดอะไรให้นึกสมเพชเพนขึ้นมารึไง”
“อย่าพูดอย่างนั้นให้แม่ได้ยินอีกนะเพน”
เพนนีน้อยใจ “ทำไมจะพูดไม่ได้! แม่รักแต่ลูกคนอื่น จนตอนนี้แม่ก็ยังปกป้องเค้า...”
ไพพรรณแทรก “แม่ไม่ได้ปกป้องใครทั้งนั้น นอกจากลูกของแม่...”
คำพูดดังกล่าวทำเพนนีนิ่งไป ไพพรรณแตะที่แก้มลูก
“แม่ปกป้องลูกในแบบของแม่ อ่อนข้อให้คนอื่นเค้าเมตตา เผื่อว่าเค้าจะได้เผื่อแผ่ความเมตตานั้นไปถึงลูกของแม่ด้วย ...แต่แม่ไม่รู้เลยว่าสุดท้ายมันจะกลายเป็นทำร้ายลูก ...ด้วยน้ำมือของแม่เอง”
ไพพรรณร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “เพน แม่มันไม่ดีเอง แม่ละเลยความรู้สึกลูกมาตลอด ไม่เคยเข้าข้าง ไม่แม้แต่จะถามว่าลูกเป็นยังไง รู้สึกไม่ปลอดภัยแค่ไหน แม่ขอโทษนะลูก ขอโทษจริงๆ แม่ไม่สมควรเป็นแม่ของเพนเลย ถ้าไม่มีแม่ ชีวิตลูกต้องดีกว่านี้แน่ๆ ...แม่ขอโทษ”
ไพพรรณพร่ำคำว่าขอโทษ จนทรุดลงไปกองกับพื้น ตอนนั้นเองที่เพนนีรีบลงไปประคองแม่ไว้ เอ่ยทั้งน้ำตา
“พอแล้วแม่ ไม่ต้องขอโทษแล้ว ...เพนเข้าใจหมดแล้ว เพนเองก็ไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจ มีแต่สร้างเรื่องสร้างปัญหาให้ช้ำใจ... เพนต่างหากที่ต้องขอโทษ” เพนนีเช็ดน้ำตาให้แม่ที่สะอื้นจนตัวโยน ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ต่างกัน
“เพนจะแก้ตัวใหม่นะ ต่อจากนี้เพนจะทำตัวให้ดี ให้แม่ภูมิใจในตัวเพน ดีมั้ยจ๊ะ ...” เพนนีกอดไพพรรณ
“แม่จ๋า เพนรักแม่นะ รักแม่ที่สุดเลย”
“แม่ก็รักลูกเพน เพนของแม่ แม่ไม่เคยไม่รักหนู ...เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะลูก”