บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 25 หน้า 17
ไพพรรณกอดตอบเพนนี สองแม่ลูกร้องไห้กอดกันกลมกับพื้น เหมือนชนกที่ยืนมองภาพดังกล่าวซับน้ำตา...แต่เป็นน้ำตาแห่งความปีติยินดีที่ช่วยทั้งคู่ให้เข้าใจกันได้
เช้า วันใหม่ หน้าบ้านลัคนัย เหมือนชนกหิ้วข้าวของมา กดกริ่งประตูรอ...แต่ก็เงียบ เหมือนชนกเมียงมองสงสัยว่าจะไม่มีคนอยู่ในบ้าน หยิบมือถือขึ้นมา “ถ้าโทรไป จะรับมั๊ยเนี่ย?”
เหมือนชนกคิดๆ เดินไปมาอยู่...ก็มีเสียงฝีเท้าคนมา เหมือนชนกรีบหันไปด้วยความดีใจ แต่แล้วรอยยิ้มก็ต้องเจื่อนลง แม่บ้านมองเหมือนชนก เหมือนชนกมองแม่บ้าน...
ห้องเด็ก บ้านลัคนัย ลัคนัยอุ้มลูกเข้ามาในห้อง พร้อมหิ้วกระเป๋าใส่ของเด็กมาด้วย มีสมุดตรวจสุขภาพของเด็กโป๊ะไว้อยู่บนสุด “ถึงบ้านเราแล้วนะครับ..”
พอวางนนท์ลง ลัคนัยก็เพิ่งสังเกต...ว่าภายในห้องของนนท์เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม..มีของตกแต่งน่ารักๆ ที่ให้บรรยากาศของห้องเด็กมากยิ่งขึ้น นำมาจัดวางไว้อย่างลงตัว ลัคนัยเดินไปจับดูของชั้นนั้น ชินนี้ ยิ้มๆกับดีไซน์เก๋น่ารักของสิ่งของตกแต่ง แปลกใจไม่ใช่น้อย
ลัคนัยเดินมาที่โต๊ะอาหาร...มีที่ครอบอาหารครอบบางสิ่งไว้อยู่ ลัคนัยเปิดออกมาแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว อาหารตรงหน้าลัคนัย เป็นอาหารเหนือแบบเดียวกับที่เขาและเหมือนชนกเคยทานด้วยกันที่น่าน
ที่น่าน ใต้แสงเทียน ลัคนัยห่ออาหารเป็นคำๆ ให้เหมือนชนก
ปัจจุบัน ลัคนัยนิ่งคิด ซ่อนแววตาคิดถึงไม่อยู่ แล้วก็ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากในครัว ลัคนัยผละจากโต๊ะอาหาร ค่อยๆเดินเข้าไป ลัคนัยเห็นเงาคนเคลื่อนไหวแว่บๆอยู่ในครัว ลัคนัยเพ่งมองอย่างสนใจ รับสีหน้าลัคนัย ลุ้นอยู่นิดๆ ว่าอาจจะเป็นใครบางคนที่เขาคิด...บุคคลปริศนาที่กำลังเปิดตู้เย็น มีประตูตู้เย็นบังอยู่ ค่อยๆโผล่หน้าออกมา ลัคนัยมอง...ปรากฎว่า..เป็นแม่บ้าน ลัคนัยชะงักไปเบาๆ....
มุมสวนบ้านลัคนัย
“นัยเค้าจับไม่ได้ใช่มั๊ยคะ?ว่าของจัดห้อง กับอาหารนั่นน่ะ เป็นฝีมือของนก”
แม่บ้านบอกเหมือนชนก “ค่ะ ป้าบอกคุณนัย ตามที่คุณขอไว้ ว่าเป็นของคุณตา คุณยายหนูนนท์”
เหมือนชนกโล่งอก “ดีค่ะ... ขอบคุณป้ามากนะคะ
“จริงๆ..ก็น่าจะบอกคุณนัยไปตามตรงนะคะ คุณก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีซะหน่อย”
“ไม่ได้ค่ะ!! เดี๋ยวเขาเกิดไม่ยอมรับของขึ้นมา นกแย่เลย!” เหมือนชนกอ้อนๆ “น๊า ป้าช่วยนกปิดเค้าอีกหน่อยนะ