บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 21 หน้า 4
ห้องนอนธวัช เห็นภาพถ่ายในวันแต่งงานของธวัชและพิมลแขในมือของธวัช ธวัชนอนอยู่บนเตียง มองมันด้วยแววตาเศร้าสร้อย พอเหมือนชนกและไพพรรณเข้ามาก็รีบซ่อนภาพดังกล่าวไว้ใต้หมอน และยิ้มกลบเกลื่อนให้เหมือนชนก
ผ่านเวลา ธวัชยืนโดยมีไม้เท้าสี่ขาพยุง สีหน้าดูไม่มั่นใจนักที่จะหัดเดิน ไพพรรณยืนอยู่ข้างๆ คอยดูความปลอดภัย แต่ตาแอบมองธวัชอย่างลุ้นๆ เหมือนชนกที่ยืนห่างออกไปตรงหน้าประมาณสามเมตร อ้าแขน กวักมือเรียกธวัชให้เดินเข้ามาหา ธวัชเดินไปได้แค่สองก้าวก็ทำท่าจะทรุด ดีว่าไพพรรณ แอ๊บ แอ้ ที่รอจังหวะอยู่แล้วเข้ามาประคองไว้ทัน เหมือนชนกกางมือ พยักหน้าให้พ่อลองเดินใหม่อีกครั้ง ธวัชส่ายหน้าพยักพเยิดให้ไพพรรณประคองทั้งไม้เท้ากลับไปที่เตียง เหมือนชนกมองตามธวัชอย่างกังวล มือที่ทีแรกกางออกรอรับ ค่อยๆ ตกลงข้างตัว
เย็นวันใหม่ ห้องรับแขก บ้านธวัช วงศ์เวศน์เอาผลเอ็กซเรย์ส่องกับไฟในห้อง เหมือนชนกและวิสาขามองอย่างลุ้นๆ
“เป็นยังไงบ้างเวศน์”
“เท่าที่ดู ไม่มีอะไรน่าห่วงนะครับ กระดูกส่วนที่มีปัญหาก็ฟื้นตัวดีตามที่หมอเจ้าของไข้บอก”
“แล้วทำไมคุณพ่อถึงยังเดินไม่ได้ล่ะคะ นี่เกินสามเดือนแล้วด้วยซ้ำ”
วงศ์เวศน์ลดฟิล์มเอ็กซเรย์ลงมองเหมือนชนกที่กำลังร้อนใจ และเอ่ย
“ทางกายภาพหมออาจประเมินเวลาได้ แต่เรื่องของจิตใจเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ไม่มีหมอคนไหนบนโลกกำหนดเวลาให้ได้หรอก...บางทีสิ่งที่คุณพ่อนกต้องการอาจเป็นกำลังใจจากใครสักคน...”
เหมือนชนกสวน “ก็นกไงคะ” เหมือนชนกเอ่ยด้วยเสียงแข็ง วงศ์เวศน์ทำท่าจะอธิบายต่อ แต่เหมือนชนกไม่คิดจะฟัง “มีทั้งนก มีทั้งคุณแม่ คุณพ่อไม่ขาดกำลังใจเลยซักนิด ดังนั้นไม่น่าใช่เหตุผลนี้หรอกค่ะ ...ถ้าพี่เวศน์มีทางอื่น รบกวนบอกนกด้วยนะคะ”
วงศ์เวศน์นิ่งไปนิด “ถ้างั้นก็ ...ลองไปขอคำแนะนำหมอกายภาพที่โรงพยาบาลดูก่อนก็ได้”
“ค่ะ นกจะลองดู ...ขอตัวไปดูคุณพ่อก่อนนะคะ”
พูดจบ เหมือนชนกก็เดินจากไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก วงศ์เวศน์สีหน้าไม่สบายใจ หันไปสบตาวิสาขา วิสาขาก็ได้แต่ถอนหายใจ
โถงบ้านธวัช วิสาขาเดินออกมาพร้อมกับวงศ์เวศน์