บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 7
วรรษชลยืนนิ่ง ครุ่นคิด ไม่สบายใจ อยู่คนเดียวในห้อง เสียงของป้อม รบกวนจิตใจ “คุณพิมที่ว่าเป็นเมียใหม่พ่อคุณเอี๊ยม น่าสงสารสุดๆ เลยพี่ ถูกคุณเอี๊ยมบุกเข้าไปด่า เค้าก็ยังยืนเงียบ ไม่เถียงอะไรซักคำ”
วรรษชลนึกถึงความหลัง ดวงตาเป็นประกายแรงกล้า ไม่อยากเชื่อที่ป้อมพูด
ภาพอดีตย้อนคืนมาในห้วงความคิด...
พิมพิชชาในชุดพยาบาล ยืนตำส้มตำอยู่ที่รถเข็นเก่าๆ หน้าตาหงิก มีวรรษชลในสภาพซอมซ่อ แบบคนทำงานธรรมดาช่วยเก็บของ เตรียมเลิกขาย
พิมพิชชาตักส้มตำใส่ถุง ยื่นให้คนซื้อแบบกระแทกกระทั้นหน้าหงิกหน้างอ “20 บาท”
“ช่วยทำหน้าดีๆ หน่อยได้มั้ย นี่มาซื้อนะ ไม่ได้มาขอกิน” ลูกค้าต่อว่า
“ก็จะขายแบบนี้ ไม่พอใจก็รอซื้อกับแม่โน่น”
“พิม” วรรษชลติง แล้วรีบขอโทษลูกค้า “ขอโทษครับๆ” ลูกค้าอารมณ์เสีย เดินสะบัดหน้าไป พิมพิชชาก็ทำปากยื่นปากยาวใส่ไล่หลัง “ไม่เอาน่า...พิมไปพูดจากับลูกค้าแบบนี้ได้ยังไง?”
พิมพิชชาหน้าบึ้งตึง “ก็พิมเหนื่อย เข้าเวรก็จะตายอยู่แล้ว ยังต้องมาช่วยแม่ขายส้มตำอีก” เธอพูดไปจัดของไป เช่นเดียวกับวรรษชล ที่เก็บของมือไม่หยุดนิ่ง
“แต่มันก็น่าภูมิใจนะพิม...ที่พิมทำก็เพื่อแม่ เพื่อครอบครัว”
พิมพิชชาเสียงสั่นเครือ “แล้วครอบครัวเคยทำอะไรเพื่อพิมบ้าง นอกจากให้พิมทำงานงกๆๆ เพื่อหวังเงินจากพิม รู้เอาไว้นะวรรษ!! พิมเบื่อความจน” หญิงสาวจ้องหน้าวรรษชล พูดน้ำเสียงจริงจัง “รวมทั้ง เบื่อวรรษ เต็มทีแล้ว!!”
วรรษชลงง และตกใจ คว้ามือพิมพิชชา “พิม..”
แต่พิมพิชชาสะบัดมือออก พูดเสียงดัง อย่างเหยียดหยัน “ถามหน่อย 5 ปีที่เป็นแฟนกันมา ชีวิตพิมมีอะไรดีขึ้นมั้ย?? .. ฮึ!พิมตอบเองก็ได้..ไม่มี ในเมื่อไม่มี แล้วเราจะคบกันต่อทำไม ตั้งแต่วันนี้เราเลิกกัน” พิมพิชชาคว้ากระเป๋าสะบัดหน้าเดินฉับๆ ไปอย่างรวดเร็ว
วรรษชลหน้าซีดตกใจ ด้วยความคาดไม่ถึง ก่อนจะรีบวิ่งตามไป “ พิม.. พิม.. พิม”
พิมพิชชาวิ่งไปที่รถคันหรู ซึ่งจอดรออยู่ เห็นอานนท์เปิดประตูลงมา ก็ยิ้มอ่อนหวานทันที “รอพิมนานมั้ยคะ?”
“ไม่เลยจ้ะ..หนูพิมรีบขึ้นมาเถอะ จะได้รีบไปดูคุณหญิงกัน”