รีเซต

บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 18 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 18 หน้า 5
25 มกราคม 2559 ( 23:24 )
1M
หน้ากากนางเอก ตอนที่ 18
15 หน้า

“เจ้...เอี๊ยม...ขอโทษนะ...” เจ้เต่าทำหน้าอึ้งๆ อรัญภัทรพูดต่อ “ก็...เพราะเอี๊ยม...เจ้เลยต้องลำบาก...เอี๊ยมมีแต่จะคอยสร้างเรื่อง ไม่เคยทำอะไรให้เจ้สบายใจเลยซักอย่าง”

เจ้เต่ามองหน้าอรัญภัทร ซึ้งใจที่อรัญภัทรสำนึกผิด ลูบหัวอรัญภัทรเบาๆ “เจ้น่ะไม่เป็นไร...ไม่ต้องคิดมาก...รู้ไหมว่าถึงเอี๊ยมจะแสดงออกต่อหน้าผู้คนต่อหน้านักข่าวยังไง แต่สิ่งที่เจ้มองเห็นในจิตใจของเอี๊ยม มันไม่ได้เป็นอย่างที่แสดงออกไปเลย และนี่แหละที่ทำให้เจ้ยังคงมีเอี๊ยมเป็นเด็กในสังกัดมาจนทุกวันนี้”

“เอี๊ยมสัญญานะเจ้ ว่าเอี๊ยมจะพยายามควบคุมอารมณ์ให้ดีกว่านี้...เจ้อยากให้เอี๊ยมทำอะไร เอี๊ยมจะยอมเชื่อฟังทุกอย่าง”

“เจ้ภูมิใจนะ ที่เห็นเอี๊ยมคิดได้แบบนี้ แต่สิ่งแรกที่เจ้อยากให้เอี๊ยมทำในตอนนี้เลยก็คือปรับความเข้าใจกับเขม และมะม่วงซะ...เอี๊ยมทำเพื่อเจ้ได้ไหม”

“แต่ยายเขมกำลังทำลายเอี๊ยมนะ เจ้ก็รู้...ทำไมเจ้ถึงต้องไปเข้าข้างยายเขมด้วย” 

“เจ้ไม่ได้เข้าข้าง แต่เจ้กำลังมองถึงหลักความเป็นจริง...เอี๊ยมลองคิดดูดีๆนะ...เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้ว ที่ผ่านมาเขมเคยทำอะไรที่เป็นการทำลายเอี๊ยมไหม..ซักครั้ง มะม่วงก็อีกคน ถึงจะพูดขวานผ่าซากปากไม่ดีบ้าง สองคนนี้เคยทำร้ายเอี๊ยมไหม”

อรัญภัทรคิดตาม เหมือนจะเห็นด้วยแต่ยังเถียง “แต่คลิปนั้นมันอยู่ในมือถือของเขมคนเดียว ถ้าเขมไม่ได้เป็นคนส่งออกไปแล้วมันไปถึงคุณวรรษได้ยังไงเจ้...เจ้จะให้เอี๊ยมคิดว่ายังไง”

“นี่...ฟังเจ้นะ...มันมีเหตุผลมากมายเลยนะที่ว่าคลิปถูกส่งออกไปได้ยัง..ซึ่งเจ้ก็มองว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรแล้ว เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ มันอยู่ที่ว่าเอี๊ยมมีความเชื่อใจ และไว้ใจเขมมากแค่ไหน...ก็เท่านั้นเอง...”

อรัญภัทรครุ่นคิดอย่างสับสน เพราะนึกไม่ออกว่า ใครจะเป็นคนส่งคลิปนั้นไปให้วรรษชลได้ นอกจากเขมปัณฑา

 

พิมพิชชานั่งร้องไห้อยู่ที่มุมหนึ่งของโรงพยาบาลคนเดียว วรรษชลเดินผ่านมาเห็นเข้าก็รับรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วพิมพิชชาก็รักแม่เหมือนกัน  วรรษชลเดินไปใกล้ พิมพิชชารีบปาดน้ำตา กลั้นไม่ร้องไห้ ไม่อยากให้วรรษชลรู้ว่าตัวเองก็เสียใจ  

วรรษชลเห็นท่าทีอย่างนั้น ก็ไม่อยากพูดถึง เปลี่ยนเรื่องไปพูดเรื่องอื่น “คุณบอกคุณอานนท์หรือยัง” 

“ยัง......”

“คุณน่าจะบอกเค้านะ.... หรือถ้าบอกไม่ไหว เดี๋ยวผมบอกให้ก็ได้”

“ไม่เป็นไร... เดี๋ยวฉันโทรบอกเค้าเอง” พิมพิชชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.หาอานนท์ 

วรรษชลยืนมองดูอย่างเห็นใจ 


15 หน้า