บทละครโทรทัศน์ รักนิรมิต ตอนที่ 11 หน้า 14
เนตรนภาพูดเหมือนไม่อยากเชื่อ เรื่องงูกัด
“คนร้ายมีรอยงูกัดที่คอครับ”
“งูอะไร”
“เราไม่เห็นงูครับ....แต่จากรอยเขี้ยว...คิดว่าเป็นงูเห่าครับ”
เนตรนภาส่ายหน้า “งูเข้ามาอยู่ในบ้านชั้นได้ยังไง...แถมยังขึ้นไปข้างบนอีก.....ที่สำคัญ....ไอ้โจรนั่นโดนกัดที่คอ....งูมันกระโดดกัดคอหรือโจรนั่นมันนอนให้งูกัดกันแน่....”
ตำรวจพยายามเก็บอาการใจเย็นอย่างที่สุด หันมามองหน้ากัน
“ถ้าได้ข้อเท็จจริงแล้ว...จะรีบแจ้งให้ทราบครับ”
“หวังว่า ชั้นคงจะรู้ ก่อนที่งูมันจะตามไปฉกชั้นถึงห้องนอนนะ....”
ตำรวจยังไม่ทันตอบอะไร แต่มองไปอีกด้านเห็นเงาของงูอาเปป ตำรวจถึงกับตกใจผงะเล็กๆ เนตรนภาแปลกใจกับท่าทางของตำรวจ หันไปมองเห็นคุณผ่องเดินมาจากทางที่เงางูอาเปปออกมา มีป้าการะเกดเดินตามคุณผ่องมา เนตรนภาหันมามองตำรวจเหมือนไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรได้ เพราะแค่เห็นผู้หญิงสูงวัย 2 คน ยังผงะขนาดนั้น สีหน้าเนตรนภาเยาะนิดๆ ตำรวจปรับสีหน้า ตั้งสติได้ เหมือนตัวเองตาฝาดไปรึเปล่า ก่อนจะพูดต่อ
“ผมขออนุญาตเข้าไปตรวจห้องพิพิธภัณฑ์อีกครั้งนะครับ.....แล้วก็ขอดูของเก่าที่โจรตั้งใจจะขโมยด้วยครับ......”
“ให้แม่บ้านชั้นพาไปแล้วกัน...” เนตรนภา ถามยิ้มนิดๆ “ไม่กลัวใช่มั้ย....”
ตำรวจปรับสีหน้าเป็นปกติขยับลุกขึ้น ทำความเคารพเนตรนภา “ขอบคุณครับ....”
“พาตำรวจไปที่ห้องเก็บของเก่าซิ.....อยากรู้อะไรก็ถามไป....ไม่ต้องให้มาถามชั้นล่ะ ชั้นไม่รู้เรื่อง......”
คุณผ่องเดินนำตำรวจไป เนตรนภามองตามเบ้ปากนิดๆ ก่อนจะหันมาเห็นป้าการะเกดยืนอยู่
“เอ้า......แล้วมายืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะ.....ไปซิ......ไปช่วยผ่อง.....”
ป้าการะเกดลุกลน “ค่ะ........ค่ะ......”
ป้าการะเกดรีบเดินไป เนตรนภามองตามไปอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันมาอ่านหนังสือต่อ
พิพิธภัณฑ์ในคฤหาสน์ศักดาดำรง อังค์วางอยู่ในตู้กระจก ตำรวจเดินเข้ามามองไปรอบๆ ก่อนจะเดินไปที่อังค์ช้าๆ ตำรวจ 2 คนเดินไปดูคนละมุมของตู้กระจก ก้มลงมอง
“พอจะทราบประวัติของชิ้นนี้มั้ยครับ....”
“ก็ทราบค่ะ....แต่ชั้นมอบหมายให้แม่บ้านอีกคนดูแล...และก็พอจะอธิบายได้....”