บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 30 (ตอนจบ) หน้า 2
ทิวัตถ์ยังนอนอยู่บนเตียง ศุภารมย์คอยดูแลอยู่ใกล้ๆ “วินยังปวดแผลอยู่มั้ยลูก”
“นิดหน่อยครับ”
“งั้นเอายาแก้ปวดเพิ่มนะ...แม่จะไปบอกพยาบาลให้”
ศุภารมย์กำลังจะเดินไป แต่ทิวัตถ์คว้ามือศุภารมย์ไว้ “ไม่เป็นไรครับแม่ต่าย...ผมยังทนไหว” ศุภารมย์หันมาพยักหน้าและยิ้มอย่างห่วงๆ
ระหว่างนั้นเสียงมือถือของทรงพลดังขึ้น ทรงพลมองเบอร์ก่อนจะรับสาย “สวัสดีครับ อะไรนะครับ เมื่อไหร่ครับ ฝากแสดงความเสียใจกับท่านผู้ว่าฯด้วยนะครับ...ครับ...ที่วัดไหนครับ...ครับ” ทรงพลวางสายลง
ศุภารมย์รีบเข้ามาถาม “มีอะไรคะ”
“คุณแม่ท่านผู้ว่าฯเสียน่ะ”
“ตายจริง...แต่วินเป็นอย่างนี้...ฉันไม่อยากไปเลยค่ะ”
ทิวัตถ์ท้วง “ไม่ได้นะครับ...เรื่องสำคัญอย่างนี้...ถ้าพ่อกับแม่ไม่ไปมันจะไม่ดีนะครับ”
ทรงพลลุกขึ้น “แต่พวกเราไม่อยากทิ้งวินไว้คนเดียว”
ศุภารมย์รีบพูดเสริมทรงพล “ไม่ได้หรอกวิน...แม่...”
ลิลินมองออกพอจะรู้ว่าศุภารมย์คิดว่าเธอจะถามความลับทิวัตถ์นั่นเอง ลิลินหันมาบอกศุภารมย์เพื่อความสบายใจ
“ไว้ใจเถอะค่ะ...เพราะฉันไม่มีทางทำอะไรคุณวินแน่นอน...”
“เพราะวินคือหลักฐานชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ของเธอละซิ”
ลิลินกับศุภารมย์ต่างมองหน้ากันอย่างรู้ทันกันทั้งคู่
ทรงพลขัดขึ้น “ก็ได้...ถ้าวินอยากอยู่กับคุณลิน ไปเถอะคุณ...เรายังมีเรื่องยุ่งที่ต้องทำอีกนะ”
ศุภารมย์นิ่งคิดก่อนจะพูดขึ้น “ถ้ามีอะไรวินต้องรีบโทรหาพ่อกับแม่ทันทีนะ”
“คร้าบบบ...แม่ต่าย” ทิวัตถ์ยิ้มขึ้นที่เห็นศุภารมย์ห่วงเหมือนตัวเองเป็นเด็ก
ทรงพลกับศุภารมย์เดินออกจากห้องไป
ลิลินหันมามองทิวัตถ์อย่างเป็นห่วง
“คุณไม่มีทางทำอะไรผม...เพราะผมเป็นหลักฐานชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ของคุณ...อย่างที่แม่ต่ายว่าจริงๆเหรอ”
“ถ้าคุณอยากคิดอย่างนั้นก็ตามใจ” ลิลินงอนที่ทิวัตถ์มองเธออย่างนั้น หญิงสาวกำลังจะลุกขึ้น แต่ทิวัตถ์ยิ้มก่อนจะจับมือลิลินขึ้นมา
“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงผม...ผมแค่อยากได้ยินจากปากของคุณ” ลิลินทำหน้าบึ้งก่อนจะตีทิวัตถ์ “โอ๊ย...ผมเป็นคนเจ็บนะคุณ”
“ก็อยากเจ้าเล่ห์นักนี่” ลิลินจะไปแต่ทิวัตถ์ก็ยังดึงมือเอาไว้ ลิลินหันมามองเขินๆ
สักพักทิวัตถ์ก็คิดอะไรได้ “ผมนึกออกแล้ว...ผมไม่ใช่หลักฐานเพียงชิ้นเดียวหรอก“