บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 30 (ตอนจบ) หน้า 4
“เดี๋ยวไปถูห้องทานข้าวให้เรียบร้อยนะ...ถ้าเสร็จแล้วก็เข้าไปช่วยนังสลวยในครัวด้วยล่ะ”
“จ้ะยาย” เม็ดนุ่นเดินออกไป
ป้าจวนหันมาเห็นลิลินที่กำลังเดินเข้ามา “อ้าวคุณลิน...เห็นคุณต่ายบอกว่าคุณลินอยู่เฝ้าคุณวินที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ”
“ค่ะ...ฉันกลับมาเอาเสื้อผ้ากับของใช้แล้วจะกลับไปเฝ้าคุณวินค่ะ”
“ที่จริงคุณลินโทรมาก็ได้นะคะไม่เห็นต้องลำบากกลับมาเองเลย...เดี๋ยวยายให้ไอ้ยอดเอาไปให้”
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ...ฉันออกมาตอนคุณวินหลับอีกครู่ใหญ่กว่าจะตื่น...ยังไงขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”
“เชิญค่ะ”
ลิลินรีบขึ้นไปที่ห้อง
ในห้องของลิลิน เธอมองที่กล่องใส่ของของปรมัตถ์ แล้วเปิดออกดูอย่างเศร้าๆ ลิลินเปิดกระเป๋าสตางค์ปรมัตถ์ซึ่งในกระเป๋ามีรูปชายหนุ่มอยู่ “ขอบคุณนะมัต...”
ลิลินเก็บกระเป๋าสตางค์ลงกล่อง แล้วมองเห็นนิยายต้นฉบับ ลิลินหยิบต้นฉบับนิยายที่ถูกซ้อนทับด้วยของต่างๆขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆเปิดไปหน้าสุดท้าย เธออ่านแล้วก็ตกใจ
อนันยชเดินลงมากำลังจะออกไปข้างนอก แต่แล้วก็เจอวรรณิตเดินออกมาจากอีกทาง วรรณิตเดินผ่านไปทำเหมือนไม่เห็น อนันยชมองแล้วถามอย่างหงุดหงิด “นี่ไม่คิดจะถามเลยเหรอว่าผมจะไปไหน”
“ถึงณิตถามไปก็ได้คำตอบเดิม”
“ใช่...อะไรเดิมๆมันก็น่าเบื่อ...จริงมั้ย “
“ณิตเข้าใจค่ะ...คุณวันจึงต้องออกไปหาอะไรแปลกใหม่นอกบ้านทุกวัน”
“แล้วคุณไม่อยากจะให้ผมอยู่บ้านบ้างหรือไง” อนันยชทำสีหน้าหื่นเข้ามาหาวรรณิตอย่างมีความหมาย
วรรณิตรีบพูดขัด “ไม่ค่ะ...ขนาดคุณแม่บอกให้คุณวันอยู่แต่บ้านจนกว่าเรื่องจะเงียบ...คุณวันยังไม่ฟังเลย”
อนันยชโมโห เขายกมือขึ้นตบวรรณิต “ถ้าผมจะไป...ใครหน้าไหนก็ห้ามผมไม่ได้”
อนันยชเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด วรรณิตได้แต่มองตามด้วยความเสียใจ
วรรณิตเดินร้องไห้ด้วยความเสียใจเข้ามาในห้องนอน เธอนั่งลงบนเตียงด้วยความคิดถึงแม่สา
วรรณิตเปิดลิ้นชักหยิบกล่องของแม่สาที่โรงพยาบาลส่งคืนให้ ออกมาดูด้วยความคิดถึง “แม่จ๋า...แม่ไม่น่าทิ้งปรางไปเลย...ปรางไม่เหลือใครแล้ว” หญิงสาวพบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาดู “ไม่ใช่ของแม่นี่...แล้วของใคร”
วรรณิตก็นึกออกว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของที่วาสนาใส่เป็นประจำ ก่อนที่จะนึกถึงคำพูดของวาสนาที่บอกว่าจะไปดูทิวัตถ์ให้เอง