บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 21 หน้า 3
ศักดิ์สิทธิ์เอาแต่ส่ายหน้าวิชนีลุกไปลากศักดิ์สิทธิ์เข้ามานั่งที่โต๊ะ
เด็กเสิร์ฟเดินมารับออเดอร์ “รับอะไรดีคะ”
“น้ำยาป่ากับน้ำยากะทิอย่างละจาน...ละก็ไข่ต้มด้วยนะ"
เด็กเสิร์ฟรับคำก่อนเดินออกไป ศักดิ์สิทธิ์มองตามงงๆ “นั่นลูกจ้างหรือเจ้าของร้านน่ะ”
“ลูกจ้างสิ...ตัวแค่นั้นจะเป็นเจ้าของร้านได้ไงล่ะ...นายนี่ก็ถามแปลก”
“ก็เห็นยังเด็กอยู่...น่าจะทำการบ้านอยู่ที่โรงเรียนมากกว่า”
“เขาเรียกว่าทำงานเสริม...หาเงินเรียนน่ะ...เดี๋ยวนี้ก็เป็นอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละ...ฉันเองก็เคยเป็นเด็กเสิร์ฟตั้งแต่อายุสิบห้า...จะได้มีเงินเก็บไง” เด็กเสิร์ฟเอาขนมจีนมาเสิร์ฟ วิชนีจัดแจงหยิบผักใส่อย่างชำนาญก่อนจะตักขนมจีนใส่ปากอย่างอร่อย “ตามสบายนะ...ไม่ต้องเกรงใจ...มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”
ศักดิ์สิทธิ์มองตามวิชนีกินก่อนจะมองจานตัวเองแล้วดันออกไป เพราะกลัวสกปรก
วิชนีหันมอง “อย่าบอกนะว่าไม่กิน...อ๋อ...กลัวว่าจะไม่อร่อยล่ะสิ...นายต้องลองชิมดูน้ำยากะทิไม่เผ็ดหรอกน่า”
“ไม่ได้กลัว...แต่มัน...” ศักดิ์สิทธิ์อ้าปากเถียงกลับ วิชนีได้ทีจับยัดใส่ปากศักดิ์สิทธิ์ทันที ศักดิ์สิทธิ์ดิ้นดึงมือวิชนีออก “เล่นอะไรของเธอ...ดูซิเสื้อฉันเลอะเลย”
วิชนีแอบมองศักดิ์สิทธิ์ที่ตะลึงเพิ่งรู้สึกว่ารสชาติขนมจีนอร่อยกว่าที่คิด ก่อนศักดิ์สิทธิ์จะหยิบช้อนขึ้นมาตักใส่ปากกินเองอย่างเอร็ดอร่อย
วิชนีมองยิ้มๆ “นายน่ะดีแค่ไหนแล้วที่มีธุรกิจเป็นของตัวเอง...แค่ต้องรักษามันเอาไว้ให้ดีแค่นั้นก็พอแล้ว แล้วนายมีคนให้ยืมเงินหรือยัง”
ศักดิ์สิทธิ์ที่เคี้ยวตุ้ยๆอยู่ก็นึกขึ้นได้ “เออใช่...ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย...ที่เธอไปหาอาม่าฉันถึงบ้าน”
วิชนีสำลัก “อะไรเนี่ยอาม่า...ไหนสัญญาว่าจะไม่บอกไง”
“เธอนี่เองที่เป็นคนเอาเรื่องฉันไปฟ้องอาม่า”
“ฟ้องที่ไหนล่ะ...ฉันก็แค่อยากช่วย”
“ช่วยเหรอ...ช่วยสร้างปัญหาเพิ่มให้ฉันล่ะสิไม่ว่า”
วิชนีไม่เข้าใจคำพูดศักดิ์สิทธิ์ “อ้าว...ทำไมล่ะ...อาม่านายว่าไง”
“อาม่ายื่นเงื่อนไขให้ฉันน่ะสิ...เฮอะ!!แต่ฝันไปเถอะอาม่า...เพราะยังไงฉันก็ไม่สนหรอก” ศักดิ์สิทธิ์ไม่สนใจก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อ
“พูดถึงฝัน...นายมีความฝันมั้ย” ศักดิ์สิทธิ์นิ่งคิดอยู่นาน วิชนีจึงบอกของตัวเองก่อน “ฉันเองก็มีความฝัน...ฉันฝันว่าอยากเปิดร้านอาหาร...แล้วฉันจะให้ทุกคนได้กินฟรีทั้งร้านเลย”
วิชนียิ้มเคลิ้มก่อนจะถูกศักดิ์สิทธิ์เบรกจนหัวทิ่ม “เจ๊งกันพอดี...อย่างเธอจะไปรู้อะไร๊”
“มันเป็นความฝัน...เข้าใจมั้ยความฝันอะ...ดีแต่ว่าคนอื่นแล้วนายล่ะ...ตกลงความฝันนายคืออะไร”
ศักดิ์สิทธิ์นิ่งคิดไปตามที่วิชนีพูด