บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 24 (ตอนจบ)
When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 24 (ตอนจบ)
บทประพันธ์ รัศมีจันทร์ / บทโทรทัศน์ ปัณชญา
ริมแควเกสต์เฮาส์ ปื๊ดกับหน่อยยืนส่งดาลัดดาวกับอุดมขึ้นรถอยู่หน้าเกสต์เฮาส์ ดาลัดดาวมองหน้าหน่อยกับปื๊ดน้ำตารื้น รู้สึกใจหายที่ต้องกลับแล้ว ถึงแม้จะอยู่ที่นี่แค่เพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่กลับรู้สึกผูกพันกับหน่อยและปื๊ดมาก ดาลัดดาวไหว้ลา “ดาลาก่อนนะคะป้าหน่อย ลุงปื๊ด”
ดาลัดดาวบอกหน่อย “แล้วดาจะไปเยี่ยมป้าหน่อยที่ลำปางนะคะ”
ดาลัดดาวฝากปื๊ด “ลุงปื๊ดก็กลับมาเยี่ยมเมืองไทยบ้างนะคะ ลุงปื๊ดอย่าหายไปเลยนะ ดาคิดถึง”
หน่อยกับปื๊ดมองหน้าดาลัดดาว แบบเอ็นดูและรู้สึกผูกพันเหมือนกัน
หน่อยเข้ามากอดดาลัดดาว น้ำตารื้น “ไม่มีดาคอยสร้างเรื่องให้ป้าปวดหัว ป้าคงเหงาแย่เลย”
ดาลัดดาวน้ำตาไหล “ดาก็ต้องคิดถึงป้าหน่อยกับลุงปื๊ดมากแน่ๆ”
ปื๊ดลูบหัวดาลัดดาวด้วยความรักและเอ็นดู หน่อยดันตัวดาลัดดาวออก พยายามกลั้นน้ำตา
“รีบกลับเถอะ พ่อเค้ารอนานแล้ว”
“ขอบคุณพี่ปื๊ดกับหน่อยมากนะที่ช่วยดูแลดาให้อย่างดี”
อุดมกับดาลัดดาวเดินไปขึ้นรถ อุดมขับรถออกไป หน่อยกับปื๊ดยืนมองส่ง
ในรถ...ดาลัดดาวหันหลังกลับไปมองหน่อยกับปื๊ดด้วยความอาลัยอาวรณ์มาก ดาลัดดาวเห็นปื๊ดกับหน่อยค่อยๆ ห่างออกไปทุกทีๆ แล้วปื๊ดกับหน่อยเดินแยกกันไปคนละทางแบบไม่สนใจกัน ดาลัดดาวหันหน้ากลับมา สีหน้าเศร้า
เสียงความคิดของดาลัดดาวอายุ 36 “เราแก้ไขเรื่องป้าหน่อยกับลุงปื๊ดไม่ได้ แล้วเรื่องของพี่ฤทัยล่ะ จะเป็นยังไง...พี่ฤทัยจะโทรหาเราตามสัญญาหรือเปล่า”
ดาลัดดาวก้มหน้ามองตลับเทปของฤทัยที่ถืออยู่ในมือ สีหน้าครุ่นคิดสับสน
ถนนในกาญจนบุรี ในรถ ดาลัดดาวนั่งรถมากับอุดม ในมือยังถือเทปเพลงของฤทัยไม่ยอมวาง
“พ่อเป็นยังไงบ้าง ซ่อมบ้านเหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อยสิ แต่เหนื่อยแล้วดากับเดือนได้อยู่สบายๆ เหมือนคนอื่นพ่อก็ยอม”