บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 3
ดาลัดดาวร้องไห้เสียใจมาก
กลางคืน บ้านดาลัดดาว ดาลัดดาวร้องไห้เข้ามาในห้องนอน แล้วทรุดตัวลงนั่งที่เตียงอย่างหมดแรง
ดาลัดดาวสีหน้าย้อนคิด
“ถ้างั้นพี่ฤทัยจดเบอร์โทรศัพท์บ้านที่กรุงเทพของพี่ฤทัยให้น้องดาหน่อยสิคะ คราวนี้ถ้าพี่ฤทัยไม่โทรหาน้องดา น้องดาจะเป็นคนโทรหาพี่ฤทัยเอง”
“ได้ครับ” ฤทัยเปิดรถหยิบกระดาษกับปากกาออกมาจดเบอร์โทรศัพท์ส่งให้ดาลัดดาว
ดาลัดดาวรับกระดาษมา แล้วมองเบอร์โทรศัพท์จะจำให้ขึ้นใจ
ดาลัดดาวหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรไปที่เบอร์ที่ฤทัยให้ไว้ ดาลัดดาวรอสายอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยิ้มดีใจเมื่อมีคนรับสาย “ขอสายพี่ฤทัยหน่อยค่ะ”
เสียงป้าแก่จากโทรศัพท์ “ที่นี่ไม่มีคนชื่อฤทัย” ดาลัดดาวใจเสีย
“จะไม่มีได้ยังไงคะ ก็พี่ฤทัยเป็นคนให้เบอร์ไว้เอง”
“บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ บ้านหลังนี้ฉันอยู่คนเดียวมาเป็น 10 ปีแล้ว ไม่มีคนชื่อฤทัยอะไรทั้งนั้น”
ดาลัดดาวนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง สีหน้าคิดทบทวน “ฉันย้อนเวลากลับไปจริงๆ หรือแค่ฝันไปกันแน่”
ดาลัดาวรีบลุกขึ้นไปเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบตลับเทปเก่าๆ ที่ฤทัยเคยให้ไว้เมื่อ 20 ปีที่แล้วออกมาดูดาลัดดาวเปิดตลับเทปออก เห็นว่ามีกระดาษสีชมพูที่พับเป็นรูปหัวใจเสียบอยู่ ดาลัดดาวบอกตัวเองอย่างมั่นใจ “ฉันย้อนเวลากลับไปจริงๆ ไม่ได้ฝัน”
วันใหม่ บ้านดาลัดดาว ดาลัดดาววิ่งลงบันใดถือกุญแจรถรีบร้อนจะออกไปข้างนอก พิมรีบเข้ามาถาม
“อ้าวดา เมื่อคืนกลับมาสะดึกเลย แล้วนี่จะไปทำงานแต่เช้าเลยเหรอลูก”
“ดาจะไปเมืองกาญจน์ค่ะแม่”
“จะไปทำอะไร ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี้ด้วย”
“ดาจะไปตามหาพี่ฤทัยค่ะ”
“ใครเหรอลูก?”