บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 2
ดาลัดดาวมองหน้าพ่ออย่างซึ้งใจ เพิ่งรู้ว่าพ่อรักตนและทุกคนมากก็คราวนี้แหละ ดาลัดดาวยิ้มๆ “ดามีพ่อที่รักดาที่สุด”
ดาลัดดาวโผเข้ากอดแขนอุดมแน่นด้วยความรักและคิดถึงสุดหัวใจ “ปล่อยๆ พ่อขับรถอยู่นะ”
ดาลัดดาวยอมปล่อยพ่อ แต่ก็ยังนั่งมองหน้าแล้วยิ้มอย่างสุขใจอยู่
รถวิ่งไปตามทาง ดาลัดดาวมองตรงไปข้างหน้าแล้วทำหน้าตกใจ “ควันแบบนี้อีกแล้ว!!!”
ดาลัดดาวเห็นหมอกควันสีขาวลอยฟุ้งเต็มถนนข้างหน้า
“ควันอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย” อุดมมองไปที่ถนนข้างหน้า ไม่เห็นมีควันอะไรเลย
สีหน้าดาลัดดาวตกใจมาก รถของอุดมแล่นหายเข้าไปในกลุ่มควัน
กลางคืน รถของโจแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านดาลัดดาว ในรถ ดาลัดดาวนั่งตกใจตาค้างอยู่ในรถ
“ดา!! ถึงบ้านแล้วดา ก็ลงไปสิ นั่งงงอะไรเนี่ย”
ดาลัดดาวหันขวับมามองหน้าโจ “พี่โจ!!!” ดาลัดดาวจ้องหน้า “นี่พี่โจตอนแก่เหรอ!?”
“ก็แก่พอกันแหละ” โจหงุดหงิด เปิดประตูรถลงไปยืนบิดตัวไล่ความเมื่อยอยู่ข้างรถ
ดาลัดดาวก้มมองมือตัวเอง ไม่เห็นตลับเทปของฤทัยแล้ว ดาลัดดาวเริ่มใจไม่ดี
“เทปพี่ฤทัยหายไปไหน”
ดาลัดดาวก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง แล้วเอื้ออมมือไปหันกระจกส่องหลังมามองหน้าตัวเอง
“ฉันกลับมาเป็นตัวเองตอนอายุ 36 แล้วเหรอ?”
โจยื่นหน้าเข้ามาพูดกับดาลัดดาวท่าทางหงุดหงิดมาก
“ดาลงรถมาซักทีสิ เข้าบ้าน พี่จะได้กลับบ้านไปนอน เมื่อยจะแย่อยู่แล้วนะ” ดาลัดดาวลงมาจากรถ
ดาลัดดาวอึ้งๆ งงๆ “วันนี้วันอะไร? แล้วเราไปไหนกันมา”
“ก็วันอาทิตย์ไง เราเพิ่งกลับจากถ่ายรูปพรีเวดดิ้งที่ชะอำ พี่ว่าดาง่วงจนเบลอแล้วมั้งเนี่ย เข้าบ้านไปนอนไป พี่จะได้กลับบ้าน “ โจขึ้นรถแล้วขับออกไป
ดาลัดดาวยืนคว้างอยู่หน้าบ้าน “ฉันกำลังฝันอยู่ใช่มั้ย” ดาลัดดาวตบหน้าตัวเองแรงๆ หลายๆ ที พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย “ตื่นสิ!!! ตื่น!!! ตื่น!!! แล้วกลับไปตอนอายุ 16 อีกครั้ง”