บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 13

When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 13

บทประพันธ์   รัศมีจันทร์ / บทโทรทัศน์    ปัณชญา

บ้านยายพร ห้องนอนฤทัย ฤทัยวางเป้ลงบนเตียง

“มีปัญหาอะไร ทำไมอยู่ๆ ถึงจะหนีกลับกรุงเทพไม่บอกพี่ซักคำ”

ฤทัยพยายามข่มความเศร้า “ผมไม่รู้จะอยู่ไปทำไม”

อนึ่งสังเกตเห็นความเศร้าในแววตาของฤทัย เข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“มีปัญหาอะไรก็บอกพี่สิ พี่เคลียร์ให้”

ฤทัยอึกอัก “ช่างเถอะพี่ มันจบแล้ว”

อนึ่งทำเป็นร่าเริง “ถ้าแกยังไม่มีอารมณ์เล่าตอนนี้ พี่บิวท์อารมณ์ให้ก่อนก็ได้”

อนึ่งลุกขึ้นไปร้องเพลงกับเต้นตลกๆ ให้ฤทัยดู ฤทัยอดหัวเราะออกมาไม่ได้ อนึ่งเข้ามากอดคอฤทัย ยิ้มสบายใจ “มุกนี้ใช้ได้ตั้งแต่เด็กจนโตจริงๆ”

ฤทัยฝืนยิ้มเพื่อให้อนึ่งสบายใจ “ขอบคุณมากพี่ ผมไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”

“ถ้ายังไม่อยากเล่าตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แค่พี่เห็นแกยิ้มได้ พี่ก็สบายใจแล้ว” ฤทัยลอบมองหน้าอนึ่งแบบซึ้งใจที่อนึ่งรักตนมาก และรู้สึกผิดที่เคยแอบคบกับดาลัดดาวลับหลังอนึ่ง

กลางคืน บ้านพักในสุสาน ห้องนอนดาลัดดาว ดาลัดดาวนั่งกอดตุ๊กตาอยู่ที่เตียงนอนสีหน้าเศร้าๆ

“ป่านนี้พี่ฤทัยคงถึงกรุงเทพแล้ว”

โถงบ้านพักในสุสาน หน่อยนั่งรอปื๊ดอยู่จนดึก แต่ปื๊ดก็ยังไม่กลับ ดาลัดดาวเดินเข้ามาหาหน่อย

“ลุงปื๊ดกลับดึกอีกแล้วเหรอคะ”

“ช่างเค้าเถอะ ไม่กลับก็อย่ากลับ”

หน่อยทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ในใจโกรธกรุ่นๆ แต่พยายามเก็บอารมณ์ เพราะไม่อยากให้ดาลัดดาวเครียด แต่ดาลัดดาวก็รู้สึกได้ว่าป้าหน่อยกำลังโกรธอยู่ ดาลัดดาวสงสัย...ลุงปื๊ดไปไหน?

เช้าวันใหม่ บ้านพักในสุสาน ในห้องกินข้าว ดาลัดดาวเดินเข้ามา เห็นหน่อยนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว