บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 1 หน้า 2
“ครูสวยไม่ต้องเรียกชื่อหนูเต็มก็ได้ค่ะ พ่อตั้งเข้าไปได้ไงไม่รู้ ยาวจัด” เด็กสาวกล่าวเขินๆ
“ตกลงพ่อกลับมาจากกรุงเทพหรือยัง บอกพ่อมาหาครูด้วยนะ”
“เขียนจดหมายไปแล้วค่ะ พ่อไม่ได้ตอบ”
“พ่อเคยกลับมาไหม” ครูสวยถาม หน้าตาเป็นห่วง
“ภาพสุดท้าย ที่หนูถ่ายกับพ่อ สิบปีก่อน” หนูมาลีเอาภาพอัดพลาสติกสมัยที่อายุได้ 8 ขวบถ่ายกับเรืองยศในชุดทหารเกณฑ์ ที่พกไว้ตลอดในกระเป๋าเงินมาให้ครูดู
“เป็นทหารหรือ ทำไมครูได้ยินว่าเขาเปิดร้านอาหาร”
“อาจจะเป็นทหารที่เปิดร้านหรือเปล่าคะครู” เด็กสาวเอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
“นี่ไม่ได้คุยกับพ่อเลยหรือ”
“พ่อส่งเงินมาทุกเดือน ส่งของมาก็บ่อย พัดลม ทีวี คอมพิวเตอร์ หนังสือ แต่พ่อคงไม่ชอบเขียนจดหมายค่ะ เขียนแต่สวัสดีปีใหม่ กับอวยพรวันเกิด ปีละครั้ง สองครั้ง”
คำตอบของลูกศิษย์ทำให้ครูสวยมองดูรูปพ่อแล้วชักกลุ้มแทน
“หนูเขียนหาพ่อทุกเดือน ปู่กับย่าบอกว่าพ่อรักหนูมาก ตอนเด็กๆ แม่ทิ้งหนู พ่อวิ่งตามรถของสังคมสงเคราะห์เอาหนูกลับมาให้ปู่กับย่าเลี้ยง” เด็กสาวเล่าเรื่องเพิ่มเติม
ครูสวยเอาจดหมายจากลิ้นชักส่งให้ลูกศิษย์ “นี่จดหมายจากมหาวิทยาลัยในเมือง หนูได้โควตา คณะครุศาสตร์ หนูขยันเรียนสอบได้ที่ 1 ทุกปี เห็นไหม โอกาสดีๆ ก็มาหาเอง”
“พ่อคงดีใจ พ่ออยากให้หนูเป็นครู แต่หนูอยากเป็น....” เด็กสาวกำลังจะเอ่ยในสิ่งที่ใฝ่ฝันไว้
ครูสวยเอ่ยขัดขึ้น “อย่านะ ที่คิดอยู่น่ะ ครูไม่เห็นด้วย พาปู่ย่าไปรายงานตัวซะ อย่าเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ!”
หนูมาลีจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้
ภายในบ้านหลังเขา ในช่วงวันหยุด หนูมาลีนั่งเขียนจดหมายไปดูทีวีไป ปู่เชื้อมักวุ่นวายกับการเย็บแห อุปกรณ์ตกปลา ส่วนย่าหงส์ ดูแลบ้านตามประสาคนขยัน ยังแข็งแรงทั้งคู่
“เขียนจดหมายหาพ่ออยู่หรือ” ปู่ถามหลานสาว
“จ้ะปู่”
“เขียนทำไม พรุ่งนี้ก็สงกรานต์แล้ว ไปรอไอ้เรืองที่ขนส่งไหมอีหงส์” ปู่เชื้อตะโกนถามย่าหงส์เสียงดังเพราะว่าย่าหงส์เริ่มหูตึงหน่อยๆ
“ไม่ใช่ค่ะปู่ สงกรานต์ผ่านไปหลายเดือนแล้ว” หนูมาลีอธิบายให้ปู่เชื่อฟังเพราะว่าปู่เชื้อ เป็นอัลไซเมอร์ เริ่มจำอะไรไม่ได้แล้ว
“ไอ้เรืองไม่ได้กลับบ้านหลายปี มันคงอยากกินปลาเผา ข้าว่าจะไปลงเบ็ดจับปลาช่อน”ปู่เอ่ยจบก็หยิบเบ็ดตะไป