บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 20 หน้า 3
โยทะกาเข้าไปอ้อนวอน “คุณเมืองแมน ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”
“ไม่ คุณอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีผม อายุแค่สิบแปด คุณก็มาอยู่กับผมแล้ว เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำ คุณมีทุกวันนี้เพราะผม คุณจะเป็นยังไงถ้าไม่มีผม... คิดสิคิด !” เมืองแมนเขย่าแขนโยทะกา โยทะกาได้แต่ร้องไห้ ข้างในลึกๆ คือผู้หญิงอ่อนแออย่างเห็นได้ชัด
วันรุ่งขึ้น โยทะกามาหาทองทาที่บ้านเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง
ทองทาหงุดหงิด “ที่เขาพูด...จริงหรือ พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเขาจริงหรือ”
โยทะกาพยักหน้าร้องไห้ออกมา
“ไม่รู้นะ ผมว่ามันแค่ความเคยชิน ใช่ ตอนนั้นพี่ไม่มีอะไรเลย แต่ตอนนี้เกือบยี่สิบปีแล้ว พี่เรียนจนจบแล้ว งานทุกวันนี้พี่ก็ทำด้วยตัวเองจริงๆ มีประสบการณ์ทำงานทีวีมาตั้งสิบๆ ปี เริ่มต้นใหม่ไม่ได้จริงหรือครับ”
“ไม่ว่าพี่จะหายไปไหน ไปทำงานอะไร เขาตามทำลายพี่แน่”
“พี่กลัวไปเองหรือเปล่า”
“ไม่….เขารู้สึกว่าพี่เป็นสมบัติของเขา ถ้าพี่ออก งานเขาจะเสียหาย เขาจะยิ่งแค้น ยิ่งอาละวาด เรื่องของเอ้อ…” โยทะกาเกือบหลุดปากเรื่องหนูมาลีออกมาแต่ยั้งไว้ได้ทัน
“มีอะไรครับ”
โยทะกามองหน้าชายหนุ่มแล้วตัดใจไม่พูด “เรื่องอื่นๆ ก็เป็นปัญหาไปหมด พี่นอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีก
“ร้องออกมาเถอะ จะได้ระบายออกมานะพี่” ทองทาเข้าไปกอดหญิงสาวไว้ จังหวะนั้น หนูมาลีถือถุงใส่เสื้อยืดที่โรสให้มา เดินเข้ามาพอดี หนูมาลีตะลึงกับภาพที่เห็น รีบถอยออกไปแอบดูที่มุมหนึ่ง
“ความทุกข์ทุกอย่างสักวันมันต้องผ่านไป พี่เข้มแข็งมาตลอด พี่ต้องทำได้อีก”
โยทะกากอดตอบยึดทองทาไว้เป็นที่พึ่ง
หนูมาลีแอบมองเจ็บปวดกับภาพที่เห็นไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของตัวเองนักนัก ก็เลยวางของไว้ตรงนั้น ค่อยๆ เดินออกไปอย่างเงียบเชียบ
อีกด้านหนึ่ง ที่บ้านเกิดของการะเกด หญิงสาวเล่นกับโต้งอยู่บนต้นไม้เหมือนเด็กๆ นั่งอยู่บนกิ่งสูง เด็ดลูกไม้จากต้นมาปาใส่กัน หัวเราะร่า เสียงดังลั่นทุ่ง
อธิเดินมาหา “ทิ้งแม่อยู่คนเดียว มาเล่นกันตรงนี้เอง”
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” การะเกดตกใจ
“เปล่า พี่มาตามไปกินข้าว”
การะเกดถอนใจโล่ง โต้งเห็นการะเกดเผลอจึงเอาผลไม้มาเขวี้ยงใส่อีก
“เฮ้ย อย่าๆ ไอ้โต้ง อย่า”