บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 6 หน้า 2

บอยยิ้มให้ “ดีใจด้วย สู้ๆนะ” หนูมาลีค้อนบอย ทำหน้าบึ้งใส่ แสดงความไม่ชอบบอยอย่างมาก บอยยิ้มไม่ถือสาเดินเข้าบ้านไป

“การะเกด ชงโค มานี่เร็ว ฉันมีแผน” หนูมาลีเรียกเพื่อนๆ เข้ามาจับกลุ่มคุยกัน

“เขาไม่รู้หรือ เรื่องพี่ไปหาทองทา” บอยถามโรสเมื่อเข้ามาในบ้าน

“พี่สั่งเขาไม่ให้บอก ถ้ามันรู้ว่าทองทาอยู่ข้างฉัน เดี๋ยวมันก็หนีไปอีก” โรสบอกความจริงกับบอย

“ใจจริงๆ ก็เชียร์เขาอยู่ใช่ไหมล่ะ พ่อที่ไหนก็อยากให้ลูกสำเร็จทั้งนั้น” บอยถามอย่างรู้ใจ

“หน้าที่ชื่นชมเป็นเรื่องของคนอื่น หน้าที่ด่า สงวนสิทธิ์ไว้ให้คนเป็นพ่อแม่” 

“จริง .... เราพูดดีกับคนอื่น แต่มาทะเลาะกันเองในบ้าน อยู่กับคนอื่นมันโกหก แต่ที่ด่ากันเนี่ยของจริงทั้งนั้น นี่ล่ะครอบครัว” บอยหัวเราะเห็นด้วยกับโรส 

โรสนั่งยิ้มแย้มดีใจไปกับหนูมาลีด้วย 

ที่บ้านทองทา หนูมาลีวางถุงอาหารที่เอามาจากที่ร้านให้เป็นอาหารกลางวัน

“โห น่ากินทั้งนั้นเลย” อธิเอ่ยอย่างคนที่เริ่มหิว 

ทองทากับอธิอดใจไม่ไหวหยิบของกินในถุงใส่ปาก

“อร่อยๆ” ทองทาเอ่ยปากชม 

การะเกดและชงโคถือพานไหว้ครู มีพวกธูป เทียนแพ ดอกเข็มเดินมาหาทองทา

“อะไรเนี่ย” ทองทางงๆ

“พานไหว้ครูไง” หนูมาลีบอกกล่าว 

“ไม่เอาๆ” ทองทาบ้วนอาหารจากปากทิ้งทันที รู้แล้วว่าสองสาวจะทำอะไร

“พี่ทองทา ช่วยสอนการะเกดกับชงโคด้วยนะคะ นะๆ” การะเกดเอ่ยปากอ้อนวอน

“เราสองคนยินดีมารับใช้ที่กลางใจพี่เลยค่ะ” ชงโคชี้กระเป๋าเสื้อผ้าของตนกับการะเกดเอ่ยเสียงดังฟังชัด

 “โอว โน โน.... ไม่มีทาง” ทองทาลุกขึ้นโวยวาย

อีกด้านหนึ่ง ที่บ้านพักคนงาน                

“ของส่วนตัวหายไปจริงๆ ครับ” บอยเดินออกมาจากในบ้านพักมารายงาน

“เมื่อวาน  หนูมาลีเก็บกระเป๋าไปคนเดียว วันนี้เขามาชวนการะเกดกับชงโคเก็บกระเป๋าไปอีกสอง” ปลาเอ่ยขึ้นอย่างเพลียๆ

“เฮ้อ....” โรสถอนหายใจ

“วันก่อน ไม่มีเด็กเสิร์ฟ ปิดร้านวันเดียว วันนี้ถ้าลาออกพร้อมกันสามคน ปิดร้านสามวันจะพอไหม เจริญล่ะ” สมศรีเอ่ยขึ้น