บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 24 หน้า 3
“เดี๋ยวเขาก็รอดเหมือนเดิมนั่นแหละ เขารอดมาหลายครั้งแล้ว” ชงโคเอ่ยอย่างรู้ดี เริ่มชิน
“คนเลว เอาอีกแล้ว มีผู้หญิงกี่คนแล้วที่โดนมันทำร้ายจิตใจ เมื่อไหร่จะมีคนจัดการกับมันเสียทีนะ” หนูมาลีหงุดหงิดไม่พอใจ
ทันใดนั้นเสี่ยคนนึงที่เป็นลูกค้าของชงโคเข้ามาเอ่ยทักขึ้น “เอ้า หนูเชอร์เบ็ต มาทำอะไรจ๊ะ”
“เอ้อ มาทานข้าวกับเพื่อน” ชงโคอายเพื่อน ไม่อยากพูดด้วย
“มาทำงานหรือ พาเพื่อนมาด้วย สวยๆ ทั้งนั้นเลย เป็นเลดี้ชาร์ล็อตกันหมดหรือเปล่า“ เสี่ยถามพลางมือไวเข้ามาจับมือหนูมาลี
“นี่ ปล่อยนะ” หนูมาลีทำเสียงไม่พอใจ
“คราวที่แล้ว เฮียพาเชอร์เบ็ตเขาไปภูเก็ตตั้งอาทิตย์ เราสนุกกันมากเลย หนูสองคนอยากไปไหม เฮียพาไป” เสี่ยถามขึ้นพยายามชักจูงใจ
“เอ๊ะ นี่จะปล่อยหรือไม่ปล่อย ปล่อย” หนูมาลีเสียงดังก่อนสะบัดมือออกจนได้
“เฮีย.... พูดน้อยๆ หน่อยได้ไหม บอกว่าเพื่อนก็เพื่อนสิ” ชงโคเริ่มขึ้นเสียงไม่พอใจบ้าง
“เอ๊ะ แค่นี้ต้องอารมณ์เสีย. หมู่นี้ไม่มีงานล่ะสิ เลดี้คนใหม่ๆ ออกมาทุกเดือน พวกคนเก่าๆอย่างเธอก็เตรียมถูกโละ เฮอะ ยังจะพูดไม่ดีกับลูกค้า....ไม่ยุ่งก็ได้วะ เชอะ” เสี่ยเอ่ยจบก็สะบัดหน้าจากไป
ชงโคนั่งเศร้าไป เงียบกันมองหน้าชงโคทั้งโต๊ะ
“ฉันไปเข้าห้องน้ำ!” ชงโคพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้
หนูมาลีลุกตามไป
ชงโคเดินออกมาร้องไห้ที่ลอบบี้โรงแรม หนูมาลีตามมา “เธอร้องไห้หรือ”
ชงโคดุใส่ น้ำตาไหล “ก็บอกแล้วไง.ว่าฉันจะไปเข้าห้องน้ำไม่ต้องตามมา กลับไปซะ!”
ชงโคปาดน้ำตาแล้วเดินหนีไป หนูมาลีได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก
หนูมาลีกลับมานั่งที่โต๊ะ
การะเกดพอจะเดาเรื่องออกเหมือนกัน “แต่งตัวสวย มีรถขับ มีมือถือ มีอาหารราคาแพงๆ กิน คนอื่นมองมามีแต่อิจฉา แต่ตัวเองเท่านั้นแหละที่รู้ว่า น่าอิจฉาจริงไหม”
“เขาดูไม่มีความสุขเลย เราจะช่วยชงโคยังไงดี”
“สุขสบายขนาดนี้ จะให้เขากลับไปเป็นเด็กเสิร์ฟอีกครั้ง เขาไม่ไปหรอก”
“เงินกับศักดิ์ศรี เลือกยากสินะ”
“คนเดี๋ยวนี้ คงเลือกเงิน แต่ดูวันนี้สิ ตอนไอ้เสี่ยนั่นเข้ามา หน้าสวยๆ ของชงโค ซีดแล้ว ซีดอีก เครื่องสำอางแพงๆ ปิดไม่มิดเลย เราจะหลอกตัวเอง แล้วเชิดหน้าในสังคมได้นานเท่าไหร่ล่ะ”
“เพราะไอ้วานิชนั่นคนเดียวชงโค ถึงเป็นแบบนี้” หนูมาลีเข่นเขี้ยว