บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 2
สามพี่น้องมนัสวาณิชย์ก้มลงกราบวรนาฏพร้อมกันทั้งหมดนั่งอยู่ในห้องรับแขก
“สุต้องขอโทษนะคะ ที่ไม่เคยพาหลาน ๆ มากราบคุณป้าเลย”
“ทุกคนต่างมีภารกิจ ป้าเข้าใจดี”
“แต่ตอนนี้ทุกคนก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วนี่ครับ” โอฬากบอกกับลูกๆ “แนะนำตัวให้คุณยายท่านรู้จักสิ”
“ไม่จำเป็นหรอกคุณโอฬาร” วรนาฎยิ้ม “มีรึ..ที่คนเป็นยายจะไม่รู้จักหลานของตัวเอง รัชโรจน์ พี่ชายคนโต หัวดี สนใจเรื่องของโบร่ำโบราณมาตั้งแต่เด็ก สมแล้วที่เป็นอาจารย์โบราณคดี”รัชโรจน์แปลกใจที่ยายรู้เรื่องของตน “รังสรรค์ ถึงจะขี้เล่น เรียนไม่จบ แต่ยังดี ที่มีความทะเยอทะยาน ต้องพยายามหนักหน่อยนะ” รังสรรค์ยิ้มเจื่อนๆ
“ส่วนคนสุดท้อง วรินทร์ คงอยากเป็นนักข่าวสิถ้า ถึงได้เลือกเรียนนิเทศ ใช่ไหมลูก?”
วรินทร์สบตาวรนาฏ เหมือนถูกมนต์สะกด ตกอยู่ในภวังค์
โอฬารเตือน “อุ้ย! คุณยายท่านถามแหนะ อย่าเสียมารยาทสิ”
วรินทร์รู้สึกตัว “อุ้ยขอโทษค่ะ“
“เอาเถอะ ไม่ต้องตอบก็ได้ เข้ามาหายายซิ ขอยายดูหน้าใกล้ๆ หน่อย” วรินทร์เขยิบไปหา “หน้าตาสะสวยไม่เบานี่” วรนาฏลูบศีรษะวรินทร์เบาๆ ทำเอาวรินทร์สะดุ้ง “เป็นอะไรไปรึ?”
“มือ...มือคุณยายเย็นเฉียบจังค่ะ”
“คนแก่ก็แบบนี้แหละ เลือดลมไม่ค่อยจะดีนักหรอก”
สุดาดวงท้วง “แก่อะไรกันคะ สุว่าคุณป้ายังดูสดชื่น แล้วก็แข็งแรงอยู่เลย เมื่อก่อนเป็นยังไง เดี๋ยวนี้ก็เป็นยังงั้น”
“แหม ยอคนแก่กันใหญ่ ป้าน่ะ 82 แล้วนะ”
ยิ่งรู้อายุจริง ทุกคนยิ่งทึ่ง โอฬารอุทาน “ไม่น่าเชื่อจริงๆ ถ้าไม่บอก ใคร ๆ ก็ต้องคิดว่าคุณป้าเป็นน้องสาวของสุแน่ ๆ”
“พอๆ เดี๋ยวป้าลอยไปติดเพดานพอดี” วรนาฎมองโอฬาร “ความจริงไม่ต้องมาเอาใจป้า ป้าก็ต้องช่วยอยู่แล้ว”
โอฬารงง “ครับ?”
“เสียใจด้วยนะเรื่อง หุ้นส่วนที่ตายไป แต่ชีวิตมันก็ไม่มีอะไรแน่นอนแบบนี้แหละ”
โอฬารหันไปกระซิบถามสุดา “คุณบอกคุณป้าเหรอ”
สุดาดวงส่ายหน้า “เปล่าค่ะ”
“ป้าดูข่าวในทีวีน่ะ ป้าชอบติดตามข่าวสารบ้านเมืองเหมือนกันนะไม่อยากตกยุค”
“ครับ...เหตุการณ์มันกระทันหันจนผมทำใจไม่ทัน ตอนนี้ก็มืดแปดด้าน”
“ไม่ต้องรีบร้อนหรอก พักให้หายเหนื่อยกันเสียก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน หลังงานขันโตกคืนนี้ก็ได้”
โอฬารยิ้มมีความหวัง ดาวเวียงเข้ามาพอดี “เชิญทุกคนตามสบาย ดาวเวียงจะพาไปพักผ่อน”
วรนาฏลุกเดินไป วรินทร์ยังคาใจ เหลือบมองตาม แต่สายตาดันไปเจอะเข้ากับสายตาวรนาฏที่มองมาพอดี
วรินทร์รีบหลบตา วรนาฏยิ้มพอใจก่อนจะออกไป