บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 2 หน้า 2
ประตูบ้านสนทรรศน์ถูกเขย่าอย่างแรง ตึ้งๆๆ สนทรรศน์หลับอยู่ในห้องนอน สะดุ้งเพราะได้ยินเสียงดังมาจากข้างล่าง สนทรรศน์เดินลงบันไดมาดูด้วยความแปลกใจ สนทรรศน์มองไปรอบ ๆ โถง แล้วมาสะดุดตรงประตูหน้าบ้านที่ถูกเปิดทิ้งไว้ สนทรรศน์สีหน้าเครียด คิดว่าเป็นขโมย คว้าดาบสะสมโบราณจากแท่นวาง ระวังตัว
ทันใดเสียงก๊อกแก๊กก็ดังจากหลังบ้าน สนทรรศน์หันขวับ เห็นใครบางคนวูบผ่านในห้องครัว สนทรรศน์พุ่งเข้าไปในครัว แต่กลับไม่เห็นใคร จู่ๆ รู้สึกได้ว่ามีคนเดินมาข้างหลัง เขาหันขวับ ตวัดดาบง้างจะฟัน
“ทรรศน์!”
“พ่อ?!”
ดาบโบราณถูกวางกลับบนแท่น สนทรรศน์หันกลับไปคุยกับพ่อของตัวเองที่สวมใส่ชุดขาว “เห็นพ่อบอกว่าจะเข้าป่าไปนั่งสมาธิ สะสมบารมี หลายเดือน” สนทรรศน์ประชดเพราะไม่ชอบเรื่องเหนือจริง “ผมก็นึกว่าเที่ยวนี้..พ่อคงบรรลุไปแล้ว”
กษิดิศเครียด “พ่อต้องรีบกลับมาก่อนกำหนด ก็เพราะแก”
“เพราะผม อย่าบอกนะครับว่าพ่อนั่งทางใน แล้วเห็นว่าผมบาดเจ็บ”
กษิดิศไม่ถือสาที่ลูกชายประชด เพราะมีเรื่องหนักใจกว่า “แผลนี้มันแค่เริ่มต้น พ่อเห็นเงาดำปกคลุมตัวแก มันเป็นพลังอำนาจของพวกวิญญาณร้าย”
“พ่อครับ แผลนี่มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวกับผี วิญญาณอะไรทั้งนั้น” กษิดิษจับแขน สนทรรศน์ขึ้นมา “โอ๊ย.เบาๆครับ แผลผมยังอักเสบอยู่”
กษิดิษหลับตา พยายามสื่อสารพลังอสูรที่หลงเหลืออยู่
มาณพดูโฉนดที่ดินในมืออีกครั้ง ตัดสินใจ ก่อนจะเก็บใส่ซองเอกสาร
วรรณาสะพายกระเป๋าเดินทางใบเล็กเข้ามา “พี่มาณพไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอ”
“ไม่ล่ะ พี่ต้องไปเคลียร์หนี้สินกับแบงค์ แล้วพี่ก็ไม่ถูกชะตากับไอ้บ้านนั้นเท่าไหร่ พวกมันหาว่าพี่หลงวรรณจนปล่อยให้แม่ของเนตรตาย”
“ปากคนมันก็นินทาไปเรื่อย ตอนที่เมียเก่าพี่ป่วยเราเพิ่งรู้จักกันไม่นานเอง” พรรณทิพย์หอบสัมภาระเดินทางผ่านมา ของหล่น เลยก้มเก็บ มาณพเห็นพอดี จ้องมองตาเป็นมัน วรรณาโวย “นังทิพย์! แกไม่มีชุดอื่นใส่แล้วรึไง มันโป๊จนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“ก็มันร้อนนี่แม่” พรรณทิพย์สบตาอ่อยมาณพ “แล้วฉันมีของดี ก็ต้องรีบๆ โชว์ จะให้ไปโชว์ตอนแก่รึไง”
“ยังจะมาย้อน รีบขนของไปใส่รถเลย”
พรรณทิพย์สะบัดหน้า แกล้งเดินส่ายสะโพก ยั่วยวนออกไป มาณพกลืนน้ำลาย..เอื๊อก วรรณาหันมอง มาณพรีบหลบตาทำไม่รู้ไม่ชี้
กระเป๋าเดินทางถูกยัดใส่ท้ายรถ พรรณทิพย์หงุดหงิดเดินไปโวยนัยน์เนตรที่นั่งตากแอร์รออยู่ในรถ “พี่เนตร! เอาเปรียบกันเกินไปแล้วนะ ไม่คิดจะช่วยขนของบ้างรึไง ฉันไม่ใช่คนใช้นะ”
นัยน์เนตรไม่แยแส “ถ้าเธอไม่ทำ..ก็ไม่ต้องไป เท่าที่ฉันจำได้ ไม่มีใครชวนนะ เธอขอตามไปด้วยเอง”
“เรื่องอะไร ฉันจะไปหาคุณยายวรนาฏ อย่างน้อยได้รู้จักก็น่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง”