บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 2 หน้า 4
วรินทร์รอให้พ่อแม่ลับไป รีบเอ่ยขึ้น “พี่โรจน์ พี่สรรค์ อุ้ยมีเรื่องจะบอก”
ในห้องพัก รัชโรจน์กับรังสรรค์ต่างแปลกใจ
รัชโรจน์ทวน “คุณยายใหญ่คือผู้หญิงในความฝัน”
รังสรรค์ย้ำ “คนที่ช่วยปราบอสูรน่ะเหรอ...”
“ใช่ ....ตอนเจอคุณยายใหญ่ อุ้ยช็อคเลย มันเป็นไปได้ยังไง ในเมื่ออุ้ยไม่เคยเจอคุณยายใหญ่เลย”
รัชโรจน์แย้ง “พี่ว่าอุ้ยคงจำไม่ได้มากกว่า ในอัลบั้มรูปเก่าของคุณแม่ก็มีรูปคุณยายใหญ่ที่ถ่ายกับคุณยายเล็กนะ”
“มี แต่หน้าคุณยายใหญ่เลือนหมด เห็นไม่ชัด”
จู่ๆ รังสรรค์ก็ล้มลง ร้องลั่น “โอ๊ย...! ช่วยด้วย” เขากุมขา ร้องคราง “ขาๆ ขาฉัน”
รัชโรจน์กับวรินทร์ตกใจ
“เฮ้ย เป็นไรวะสรรค์ ไม่ต้องตกใจ ค่อยๆ พูด”
“พี่สรรค์ๆ เกิดอะไรขึ้น”
“ตะขาบ ตะขาบกัด! “
“อุ้ยไปรื้อกระเป๋าพี่ ซิปหน้ามียา เร็ว! “
วรินทร์รีบไปหยิบยา ส่วนรัชโรจน์ก็คว้าไม้กวาด ปรี่ไปที่มุมห้อง เลื่อนโต๊ะออกหาตะขาบแต่ไม่เจอ จึงรื้อไปทั่วๆ วรินทร์เอาหลอดยามาหารังสรรค์ “มาพี่สรรค์ ถูกกัดตรงไหน ทายานี่ก่อน”
รังสรรค์กลั้นไม่อยู่ หัวเราะก๊ากขึ้นมาเฉย ๆ กลิ้งไปกลิ้งมา “...ฮ่า ๆ ๆ”
รัชโรจน์กับวรินทร์ชะงัก รู้ทันทีว่าถูกหลอก “ไอ้สรรค์! / พี่สรรค์!”
วรินทร์ต่อว่า “เล่นอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย”
“ก็ขนาดคุณยายใหญ่ยังหลุดออกมาจากความฝัน มันก็ต้องมีตะขาบหลุดมาด้วยสิ ไม่งั้นก็ไม่ครบเซ็ท”
รัชโรจน์ส่ายหน้า
“พี่สรรค์ พี่บ้า” วรินทร์ไล่ตี อารมณ์ผ่อนคลายขึ้น
คืนนั้น ที่ลานโล่งหน้าเรือนวรนาฎ มีการเชิดหุ่นคน ระบำศรีสัชนาลัย หน้านางรำ ขาวซีด ปากแดง และคนเชิดก็ดูเรียบเฉย หน้านิ่ง เสียงดนตรีไทยขับขานอลังการ ใกล้ ๆ กันจะเห็นวรินทร์กำลังใช้โทรศัพท์ถ่ายวิดีโออยู่ด้วยความสนใจ รัชโรจน์กับรังสรรค์ตามมาสมทบ
“แปลกตา แล้วก็สวยงามมากเลยอ่ะพี่โรจน์ อุ้ยชอบจัง”
รัชโรจน์อธิบาย “การเชิดหุ่นคน ก็ประยุกต์มาจากพวกหุ่นกระบอก หรือหุ่นละครเล็กนั่นแหละ แต่ใช้คนจริงๆ แสดง ทำให้น่าสนใจ มากขึ้น วัฒนธรรมมันเลื่อนไหลถ่ายเทกันเป็นปกติอยู่แล้ว”
รังสรรค์ไม่เห็นด้วย “ประยุกต์ให้น่ากลัวขึ้นอะดิ ไอ้หน้าขาวๆ เนี่ยตัวหลอนเลยเจอกันกลางดึกรับรองพี่เผ่นป่าราบ”
วรินทร์สวน “อีกแล้วนะพี่สรรค์ ไม่เคยพูดจาให้สร้างสรรค์เหมือนชื่อเลย” รัชโรจน์หันไปสมน้ำหน้าน้องชาย วรินทร์เปลี่ยนเรื่อง “นี่เซลฟี่กันดีกว่า ตั้งแต่มาถึง เราสามพี่น้องยังไม่ได้ถ่ายรูป ด้วยกันเลยนะ”
สามพี่น้องรวมตัวถ่ายเซลฟี่เล่นกันอย่างสนุกสนาน ห่างออกไปเป็นวรนาฏที่ยืนจ้องวรินทร์จากระเบียงชั้นบน วรนาฏยิ้มอย่างมีเลศนัย
สุดาดวงเรียกลูกๆ “อุ้ย โรจน์ สรรค์ มานั่งได้แล้ว เดี๋ยวคุณยายจะลงมาแล้วนะ”
วรินทร์จูงมือรัชโรจน์วิ่งไปทางโต๊ะอาหาร รังสรรค์รั้งท้าย แต่แล้วต้องสะดุ้งเมื่อเห็นภาพถ่ายเซลฟี่พี่น้องในโทรศัพท์ ปรากฎว่านางรำที่เป็นแบ็คกราวนด์ หายไปหมด “เฮ้ย!!” รังสรรค์หันกลับไปมอง