บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 15 หน้า 2
วรินทร์ลูบหลัง “คุณแม่”
สุดาดวงหมดแรง ลงไปนอน วรินทร์เอาผ้าเช็ดปากให้
รัชโรจน์กังวล “นี่ คุณยายใหญ่เอาอะไรให้คุณแม่กิน....ผมจะไปตามหมอ...”
“เฮ้ย นี่มัน..... “ รังสรรค์มองของในถาด แปลกใจ เอาหลอดที่อยู่แถวนั้น เขี่ย
วรนาฎเอ่ย “เป็นเส้นผม เศษเล็บ แล้วก็ด้ายใช่มั้ย”
โอฬารเข้ามาดูสิ่งรังสรรค์เขี่ยขึ้นมา “ใช่ครับ คุณป้า หรือว่า....”
รัชโรจน์กับวรินทร์ตะลึง
วรนาฎพยักหน้าเคร่งขรึม “หนูสุถูกคุณไสย....”
หนานจรวยหลับตาทำสมาธิ เบื้องหน้าเป็นตุ๊กตาดินปั้นที่ยังมีสร้อยพระขรรค์เงินปักอยู่ สนทรรศน์นั่งรอ เดชเดินไปมาด้วยความกระวนกระวายใจ ส่วนเธียรนั่นสัปหงกอยู่ไม่ห่าง สักพักหนานจรวยลืมตาขึ้น
เดชถาม “เห็นอะไรบ้างอาจารย์”
“แปลกมาก ทุกอย่างมันดำมืดไปหมด ข้าเพ่งจิตดูยังไง ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่า เส้นผมกับเล็บนี้เป็นของผู้ใด”
สนทรรศน์งงไปหมด “แล้วทำไมอาจารย์ปู่ถึงมั่นใจล่ะครับว่าของที่เราเอามาไม่ได้มาจากร่างกายของคุณยายวรนาฏ”
“อสูรมันละทิ้งกายหยาบ แล้วสิงสถิตย์ในร่างของวรนาฏ เมื่อตุ๊กตาตัวนี้เสมือนร่างของวรนาฏแล้ว หากแทงสร้อยพระขรรค์เงินลงไป อิทธิฤทธิ์ที่มีเพื่อกำจัดปีศาจ ก็จะเป็นสื่อไปถึงไอ้อสูรให้เจ็บปวดทรมาน จนตุ๊กตานี่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ”
เดชสงสัย “หรือว่ามันแอบสับเปลี่ยนของหลอกเรา ไอ้อสูรมันแสบจริงๆ”
เธียรเข้าใจ “มิน่าล่ะ ถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”
หนานจรวยอธิบาย “มี แต่มันจะเกิดกับคนที่เป็นเจ้าของของที่เราเอามาปั้น แม้คนผู้นั้นจะไม่ได้ถูกอสูรสิงร่าง แต่คมของมีดที่แทงลงไปก็ยังให้ผลอยู่”
ทุกคนเข้ามาคุยกันที่ห้องรับแขก ของห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล
รังสรรค์มั่นใจ “ผมเคยบอกแล้วไงว่า ผู้หญิงของคุณพ่อเคยมาด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าบ้านเรา ต้องเป็นยัยนั่นแน่ๆ”
โอฬารดุ “แกอย่าเพิ่งสันนิษฐานอะไรมั่วซั่วได้มั้ย”
“แต่คุณแม่ไม่เคยมีศัตรูที่ไหน คุณพ่อก็รู้”
“ก็บอกให้เงียบไง”
วรนาฎปราม “เอาละๆ ป้าเข้าใจ แล้วก็เห็นด้วยกับคุณโอฬารว่า เรื่องแบบนี้จะโทษใครโดยไม่มีหลักฐานไม่ได้ เพราะนอกจากคนที่ทำเรื่องนี้ต้องเป็นคนมีวิชาอาคมแล้ว ยังต้องมีเชื้อวัตถุจากเหยื่อไปปลุกเสก เช่น เส้นผม เล็บ หรือว่าเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว”