บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 15 หน้า 4
“ไม่ต้องมาเถียง แล้วที่ชั้นถืออยู่นี่ มันคืออะไร ห๊ะ ถ้าเมียชั้นไม่ได้คุณป้าช่วยเอาไว้ ป่านนี้คงตายสมใจแกแล้วสินะ !!!” โอฬารปาตุ๊กตาดินปั้นลงพื้น จนพัง
รัชโรจน์เดินตามเข้ามาตกใจ วรินทร์เดินเข้ามากับวรนาฎ
เธียรอ้าปากค้าง “คุณยายวรนาฎ” เธียรรีบประคองสนทรรศน์ให้ลุก แล้วพาไปยืนอยู่ฝั่งหนานจรวยอย่างกลัวๆ
เดชอึ้ง “ห๊ะ เนี่ยเหรอ...อสูร” เธียรพยักหน้า เดชควักมีดหมอจากย่าม เตรียมสู้
วรนาฎจ้องเศษตุ๊กตา และสร้อยพระขรรค์ในมือสนทรรศน์ ที่มีแสงเรืองขึ้นวูบนึง วรนาฎรีบตั้งสติเรียกพลัง “ฉันรู้ว่าเธอโกรธฉันที่ขัดขวางความรักของเธอกับยัยอุ้ย แต่ทำไมต้องทำร้ายคนบริสุทธิ์ด้วย สุดาดวงไม่ได้รู้เห็นอะไรด้วยเลย”
วรินทร์เสียใจ “พี่ทรรศน์ พี่ทรรศน์ไม่ได้ทำคุณไสยใส่คุณแม่อุ้ยใช่มั้ย”
รัชโรจน์อธิบาย “ทุกคนรู้เรื่องที่นายเข้าไปที่เรือนปั้นหยาแล้ว พี่ก็เลยต้องพาทุกคนมาเคลียร์ที่นี่”
สนทรรศน์สบตาหนานจรวยและเดช รู้แล้วว่าคนที่รับเคราะห์แทนอสูรคือใคร
“ดี อย่างงั้น ทุกคนรู้ไว้ซะด้วยว่า” สนทรรศน์ชี้วรนาฏ “คนๆนี้ไม่ใช่คุณยายวรนาฏ แต่เป็นไอ้โขนที่สิงร่างท่านอยู่ มันหวังจะทำร้ายเชื้อสายของพระยาเชลียงทุกคน”
“ไอ้เลว นี่แกยังมีหน้ามาใส่ร้ายคุณป้าชั้นอีกงั้นเหรอ ห๊ะ!” โอฬารจะเข้าไปจัดการ
หนานจรวยเข้ามาขวาง “ใจเย็นก่อนเถอะคุณ”
วรนาฎเพิ่งสังเกตเห็นหนานจรวย หนานจรวยจ้องวรนาฏ วรนาฏจ้องกลับ ตาจ้องตา ชึ่งๆ วรนาฏจำปุโรหิตได้
ภาพหนานจรวยที่ยืนจ้อง ค่อยๆเปลี่ยนเป็นปุโรหิต
ปุโรหิตเตือน “เจ้ากำลังก่อเวรกรรมให้ติดตัวมิรู้สิ้น หยุดเถอะ ไอ้โขน”
“พวกเอ็งต่างหากที่ก่อเวร และข้าก็คือคนที่จักมาจองเวรพวกเอ็งข้าจักแก้แค้นไอ้พระยาเชลียง แลทุกคนที่มันทำให้ข้าต้องเป็นเยี่ยงนี้ รวมทั้งเอ็งด้วยไอ้ปุโรหิตเฒ่า” โขนบีบคอปุโรหิตด้วยมือเดียว
ขุนพลศรีอินทร์เข้ามาเห็น “ท่านพ่อ” ขุนพลศรีอินทร์มองโขนอย่างตกใจ “ไอ้โขน!”
ขุนพลศรีอินทร์พุ่งเข้าไป หมายจะช่วยพ่อ แต่อสูรสะบัดมือ เป็นคลื่นพลังพุ่งกระแทกจนขุนพลศรีอินทร์กระเด็น ตะขาบผุดขึ้นมาจากพื้นรอบๆ ตัวขุนพลศรีอินทร์ เข้ารุมกัดกิน ขุนพลศรีอินทร์ใช้ดาบในมือฟาดฟัน
“หนีไปศรีอินทร์ มันไม่ใช่ไอ้โขน แต่มันคืออสูรร้าย มันสิงร่างนักบวชมาแก้แค้นเรา รีบหนีไป”
โขนบีบมือขึ้นอีก ปุโรหิตเลือดไหลออกปาก ขาดใจตาย
“ท่านพ่อๆ” ขุนพลศรีอินทร์กำดาบแน่น แค้น แต่ต้านตะขาบนับร้อยไม่ไหว วิ่งหนีออกไป ปุโรหิตตาค้างล้ม
แววตาวรนาฎสะใจ นึกอยู่ในใจ “ที่แท้แก นั่นเอง ไอ้ปุโรหิต ในที่สุด แกก็มาเกิดใหม่เพื่อตายอีกครั้ง”
หนานจรวยเตือน “ความโกรธ ความเกลียด ความเคียดแค้น มีแต่จะดึงให้ดวงจิตดิ่งลงสู่อบาย เมื่อไหร่หยุดความโกรธเกลียดได้เมื่อนั้น ก็จะเป็นอิสระ ได้พบกับความสงบสุข เอ็งไม่อยากเป็นอิสระหรือไอ้โขน”