บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 11 หน้า 5
“แล้วพี่โรจน์คิดว่าพี่ทรรศน์เล่นของเหมือนพ่อเค้ารึเปล่าคะ”
“ตอนแรกพี่ก็ไม่คิดแบบนั้นนะ ดูทรรศน์ไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์เลยด้วยซ้ำ แต่...”
“แต่อะไรคะพี่โรจน์ “
“ก็ตั้งแต่ที่คุณพ่อเค้าเสีย ทรรศน์มีท่าทางแปลกๆ ยังไงไม่รู้จริงๆพี่ก็ ไม่ค่อยอยากรับสร้อยนี่มาหรอกนะ แต่เพราะทำพระขรรค์ประจำตระกูลของเค้าหาย พี่เลยปฏิเสธไม่ลง”
“ตายจริง แล้วหายไปได้ยังไงคะ”
“มีคนขโมยไป ตอนนี้ก็กำลังสืบหากันอยู่ ส่วนเรื่องสร้อยเส้นนี้ ถ้าอุ้ยลำบากใจ ก็ไม่ต้องใส่ เก็บไว้สักพัก ค่อยหาจังหวะคืน ดีไหม”
“ก็ได้ค่ะพี่โรจน์”
“พี่ไปสอนก่อนละ”
รัชโรจน์ออกไป วรินทร์ยืนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า
“เอ๊ะ ก็สร้อยนี่ถูกรถทับหักไปแล้วนี่คะ พี่ทรรศน์”
“เส้นนี้เป็นของพ่อพี่น่ะ .....”
“เป็นเกจิอาจารย์ท่านไหน ปลุกเสกล่ะ ถึงใส่กันทั้งครอบครัว”
“ผมก็ไม่ทราบหรอกครับ ผมไม่เคยสนใจเรื่องลี้ลับเหมือนคุณพ่อที่ใส่สร้อยก็เพราะมันเป็นมรดกของคุณพ่อ สำหรับผมมันก็แค่เครื่องประดับชิ้นหนึ่งเท่านั้น”
“ดีแล้ว ของแบบนี้ถ้าไม่ได้เคารพนับถือ ไม่รู้จักวิธีบูชา จะเป็นอันตรายแก่ตัว ทางที่ดี ควรเอาไปถวายวัดซะ”
“ครับ...ผมจะทำอย่างที่คุณยายใหญ่กรุณาแนะนำ”
วรินทร์สงสัย มองสร้อยในมือหนักใจ เสียงที่วรนาฏเตือนก่อนหน้าดังเข้ามาในความคิด “ผู้ชายคนนั้น สนทรรศน์ เค้าไม่ได้จริงใจกับหลาน”
“...รึพี่ทรรศน์จะเป็นอย่างที่คุณยายใหญ่พูดไว้...” วรินทร์ตัดสินใจไปหาวรนาฎ
วรินทร์เดินมาที่เรือน เห็นดาวเวียงถือถาดสำรับที่ทานแล้ว เดินผ่านมาพอดี “ดาวเวียงจ๊ะ คุณยายใหญ่ยังไม่นอนพักใช่ไหม...”
ดาวเวียงเห็นสร้อยในมือวรินทร์ตกใจมาก จนถาดสำรับร่วง “ไม่ อย่าเข้ามา... “ ดาวเวียงทานพลังไม่ไหว ถอยหนี หน้าซีดตัวสั่น
วรินทร์ตกใจคิดว่าดาวเวียงป่วยถามด้วยความเป็นห่วง “ดาวเวียงเป็นอะไรน่ะ ไหวไหม จะเป็นลมรึเปล่า ทำไมหน้าถึงได้ซีดแบบนี้” ดาวเวียงไม่ตอบ กลัวพลังสร้อย รีบเดินหนีเข้าเรือนไปทันที “อ้าว เดี๋ยวสิ”
ดาวเวียงผลักประตู เดินหนีเข้ามาในโถง วรินทร์ตามเข้ามาติดๆ “ดาวเวียง เดี๋ยวก่อน”
ดาวเวียงเหลียวมอง พลังจากสร้อยแผ่เข้ามาปะทะร่างพอดี ดาวเวียงสะดุ้งจนเซ “โอ๊ย.... “
“ดาวเวียง อุ้ยจะพาไปหาหมอเอง”
ดาวเวียงไม่สน ลุกลี้ลุกลน เร่งฝีเท้าเดินหนีไป วรินทร์เดินตาม เห็นร่างของดาวเวียงจะเลือนๆ วรินทร์ชะงัก ขยี้ตา แล้วคิดว่าไม่มีอะไร รีบเดินตามไป