บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 19 หน้า 10
วรนาฏหยิบกำไลทองคำโบราณขึ้นจากหีบมามอง “ของพวกนี้..ล้วนเคยอยู่ในตำหนักของพระยาเชลียง เมื่อเจ็ดร้อยปีก่อน บางชิ้นก็เคยประดับบนเรือนกายของสตรีผู้สูงศักดิ์มาแล้ว” ในสายตาโขนนึกถึงคำหยาดตอนที่อยู่ในพิหารสวมกำไลทองคำชิ้นนี้อยู่ วรนาฏกวาดตามองทุกคน ยิ้ม “ทุกคนในที่นี้ ล้วนเป็นคนสูงศักดิ์ ที่สืบสายเลือดมาจากพระยาเชลียง ทุกคนจึงมีสิทธิ์ครอบครองมัน” ความโลภจู่โจมทุกคน ยกเว้นรัชโรจน์กับวรินทร์ ทั้งคู่กลับมองหน้ากันด้วยความไม่ไว้วางใจ “แต่ก่อนที่ฉันจะมอบหมายของล้ำค่าเหล่านี้ให้ใคร ฉันมีเรื่องเล่าที่ขาดหายไปของพระยาเชลียง ต้นตระกูลเรามาเล่าให้ฟัง” ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตา รอฟัง วรนาฎวาดมือออกไป “เรื่องเล่าที่ถูกกาลเวลาทับถมจมอยู่ในความมืดมน..อนธการ”
เข็มกลัดที่อกของโอฬารมีควันดำรูปตะขาบลอยขึ้นมา ควันดำลอยเข้าจมูกของแขกทุกคนในบ้าน วรินทร์ค่อยๆ เคลิ้ม หลับตาลง วรนาฏหันมอง ยิ้ม ภาพห้องเบื้องหลังของวรนาฏค่อยๆเลือน กลายเป็นภาพเมืองเชลียงที่ค่อยๆ ชัดขึ้น
ภาพเมืองเชลียงมุมต่างๆ เห็นบรรยากาศของผู้คน ตลาด พิหารอันสวยงาม บ้านเมืองน่าอยู่
“เมืองเชลียงจะไม่มีวันงดงามวิจิตรไปได้ หากขาดช่างศิลป์ผู้รังสรรค์”
ที่เตาเผาสังคโลก บริเวณหน้าเตาเผา โขนกำลังสุมฟืนอยู่หน้าเตาเผา เม็ดเหงื่อท่วมกาย หน้าตามอมแมม
“ไอ้โขน ธุลีเล็กๆที่ไม่มีใครแลเห็น มันกำพร้าแลเติบใหญ่ด้วยเศษข้าวเศษเนื้อของเหล่าช่างปั้น แม้ถูกกดขี่ดูแคลน มันสู้ทนอาบเหงื่อต่างน้ำ วาดหวังจะมีวันของตน... กระทั่งวันหนึ่ง ฟ้าก็เปิดทางให้กับมัน”
พระยาเชลียงชอบผลงานโขน แต่งตั้งให้เป็นช่างหลวง
“บ๊ะ..... ข้าชอบทั้งฝีมือและฝีปากเอ็งยิ่งนัก อีกไม่กี่เพลาเมือง เชลียง จักมีงานฉลองใหญ่โต ข้าจักมอบให้เอ็งเป็นคนตกแต่งพิหารหลวงเสียใหม่ เพื่อต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง เอ็งจักทำได้หรือไม่”
“ข้าจักทำอย่างสุดกำลังสุดฝีมือเชียวจ้ะ”
วรนาฎเล่าต่อ “แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องพังทลายลง เทพจากฟากฟ้ากลับบดขยี้มันด้วยฝ่าตีน มันคงผิดเอง ที่จอดเรือไม่ดูฝั่ง จะนั่งไม่ดูแผ่นดิน“
โขนถูกคุมตัวมัดมือไว้นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่กลางห้อง ขุนพลศรีอินทร์กับปุโรหิตอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ พระยาเชลียงเดินออกมาอย่างโกรธมาก คำหยาดตามมา พร้อมคำหล้ากับคำแก้ว
พระยาเชลียงตรงเข้าถีบโขนอย่างแรง จนโขนกระเด็นไปล้มลง“ไอ้ไพร่สถุล กูอุตส่าห์มีใจเมตตาต่อมึง ด้วยเห็นว่าเป็นคนมีฝีมือ แต่มึงกลับเหิมเกริมได้ใจ บังอาจลบหลู่กูเยี่ยงนี้ กูจะลงโทษมึงให้จงหนัก”