บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 19 หน้า 9
ญาติปลอมงก “แล้วเข็มกลัดนี่ให้เลยรึเปล่าครับ”
“จ้ะ เป็นของขวัญจากชั้น แก้วกับสว่างอยู่เฝ้าของให้แขกตรงนี้“
ญาติปลอมอยากได้เข็มกลัด รีบถอดพระไว้ที่แก้ว ซึ่งเป็นทองปลอมทั้งนั้น วรนาฎมองด้วยความสะใจ
นางรำ 2 คน รำสุโขทัยจบเพลง รำออกสองข้างซ้ายขวา วรนาฏนั่งรออยู่บนตั่งอย่างสวยสง่า ดั่งนางพญา
โอฬาร สุดาดวง รังสรรค์ วรินทร์ นั่งอยู่มุมหนึ่ง เป็นเก้าอี้ที่จัดสำหรับเจ้าภาพ ส่วนเหล่าญาติจริง มาณพ นัยน์เนตร และ ญาติปลอม ถูกจัดให้นั่งอยู่อีกมุม
รัชโรจน์เข้ามานั่งข้างวรินทร์ “หายไปไหนมาคะ“
“อยู่ดีดีมือถือก็ใช้ไม่ได้ รอบบ้านนี้ก็ไม่มีสัญญาณ”
วรินทร์อึ้ง ควักของตัวเองออกมาเช็ค “ของอุ้ยก็ใช้ไม่ได้เหมือนกัน“
ทั้งคู่มองหน้ากันรู้เลยว่าฝีมือวรนาฎ ทุกคนต่างปรบมือชื่นชมการแสดง
“วันนี้นับว่าเป็นโอกาสดี ที่พวกเราเหล่าตระกูลสายพระยาเชลียงได้มารวมตัวกันอีกครั้ง ฉัน วรนาฏ และครอบครัวมนัสวานิชย์ในฐานะเจ้าภาพ ยินดีต้อนรับญาติๆทุกท่านด้วยใจจริง”
พวกญาติๆปรบมืออีก วรนาฏผายมือออกไปทั้งสองข้าง เป็นสัญญาณ ชายถอดเสื้อ กางเกงเลดำ คาดผ้าแดง 2 คน ถือหีบสมบัติ ออกมาจากทางซ้ายขวา แล้ววางไว้บนโต๊ะที่เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ทุกคนต่างมอง สงสัยใคร่รู้
“ที่ฉันเชิญทุกคนมาในวันนี้ ก็เพราะฉันรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องคอยรักษาสมบัติล้ำค่าของบรรพบุรุษอยู่เพียงคนเดียว....ฉันอายุมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะต้องจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่ฉันจึงอยากจะหาทายาทมาช่วยรักษาทรัพย์สมบัติเหล่านั้นแทน”
มาณพปากหวาน “คุณป้ายังสาว ยังแข็งแรง ยังอยู่กับพวกเราได้อีกนานครับ”
โอฬารเบะปาก รู้ทันว่ามานพประจบ วรนาฏพยักหน้าให้ ชายทั้งสองเปิดหีบออก เห็นเป็นทองคำ สร้อยโบราณ เต็มหีบ เหล่าญาติจริง ญาติปลอม ทุกคนต่างฮือฮา มาณพลุกขึ้นมองตาโตจนนัยน์เนตรต้องดึงให้นั่ง โอฬาร สุดาดวง รังสรรค์ ตะลึง
ทางด้านเธียรที่ขับรถมีเดชนั่งหน้า สนทรรศน์กับหนานจรวย อยู่ข้างหลัง พระขรรค์พาดบนตัก
สนทรรศน์พยายามกดโทรศัพท์ “ติดต่ออาจารย์รัชโรจน์ไม่ได้ เหมือนทางโน้นปิดมือถือ”
เดชบ่น “จะปิดทำไมวะ รู้อยู่ว่าเรื่องด่วน”
“ผมกลัวว่าพวกนั้นจะถูกอสูรเล่นงานแล้ว อาจารย์เธียรครับ เร็วหน่อย”
เธียรเบรกเอี๊ยด เดชโวย “หูตึงหรือเปล่า จารย์ บอกให้กระทืบคันเร่ง ไม่ใช่เบรก”
“แหกเนตรดูข้างหน้าซะก่อนครับ แล้วค่อยพูด”
ทางด้านหน้าเห็นด่านตำรวจ ทุกคนเซ็ง
หนานจรวยสงสัย “มีอะไร”