บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 1

ลำน้ำยมยามสนธยา เงียบสงัดวังเวง สองฝั่งเป็นป่าสักสูงใหญ่ เรือเอี้ยมจุ๊นลำหนึ่งแล่นฝ่าสายหมอกมาช้าๆ

วรินทร์นั่งอยู่ในเรือ มองทางข้างหน้าด้วยความวิตก หันไปถามคนแจวเรือทางด้านหลัง “น้า..นี่เราจะไปไหนกัน”

คนแจวเรือหน้าตาดุไม่ตอบคำถาม ยังคงทำหน้าที่ต่อไปเหมือนไม่มีวรินทร์อยู่บนเรือ

เรือเอี้ยมจุ๊นถึงท่าน้ำพอดี จู่ๆก็ได้ยินเสียงหวีดร้องโหยหวนดังไปทั่ว วรินทร์ตกใจ ชะโงกออกมานอกหลังคาเรือ มองหาที่มาของเสียงประหลาด วรินทร์เห็นยอดไม้ไหวเอนทั้งๆที่ไม่มีแรงลม เงาตะขาบเลื้อยไปมาทาบบนต้นไม้

วรินทร์ซึ่งยืนอยู่ทางหัวเรือ งง จะถามคนแจวเรืออีกรอบ ปรากฏว่าคนเรือหายตัวไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย วรินทร์ถึงกับอึ้ง ขนลุกไปทั้งตัว

วรินทร์ลงจากเรือ เดินมองหา แล้วก็เจอคนเรือยืนอยู่ข้างหน้า “น้าคะ...น้า”

วรินทร์วิ่งไปถึง แตะแขน คนเรือหันมา จากลุงคนแก่ธรรมดา กลายร่างเป็นอสูร ตัวโตใหญ่ วรินทร์ผงะ หงายหลัง ล้มลุกคลุกคลานวิ่งหนี

วรินทร์วิ่งฝ่าหมอกควันจากท่าน้ำ มาเจอเรือนไม้สักหลังงามตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้ารีบเข้าไปขอความช่วยเหลือ “มีใครอยู่มั้ยคะ ช่วยฉันด้วย” จู่ๆประตูของเรือนไม้สักก็เปิดออกเอง วรินทร์รีบวิ่งหนีเข้าไปข้างใน

วรินทร์ปิดประตูลงกลอนแน่น แต่อะไรบางอย่างข้างนอกก็กระแทกประตูอย่างแรง พยายามจะตามเข้ามาข้างใน  วรินทร์ถอยจากประตู แต่แล้วประตูก็เปิดผาง  ลมพัดเหมือนพายุ อสูรยืนตระหง่าน วรินทร์ช๊อก ถอยไปติดผนัง  อสูรพุ่งเข้ามา แต่พอจะถึงตัวกลับร้อง แล้วร่างก็แหลกกระจายเป็นเสี่ยงหายไป

วรินทร์ลืมตา เห็นด้านหน้าของตัวเองมีหญิงสาวยืนอยู่ ใส่เสื้อคลุมดำ ทอง ยาวกรุยกรายปลิวไสว หญิงสาวผู้นั้นหันมาเป็นวรนาฎ

“คุณ...”

“ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครทำอันตรายเจ้าได้”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก”

“ตามข้ามาสิ” วรนาฎเดินพลิ้วนำไปอีกห้องอย่างรวดเร็ว ฟ้าคะนอง แลบแปลบปลาบ

วรนาฎนำวรินทร์เข้ามาในห้องที่มีแท่นบูชา เทียนหลายเล่มจุดไว้ ตุ๊กตาสังคโลกวางอยู่ บรรยากาศดูขลัง ศักดิ์สิทธิ์  วรนาฎเดินไปหยิบตุ๊กตากุมารสังคโลกจากแท่นบูชา มายื่นให้วรินทร์ “รับไว้ มันเป็นของเจ้า”

“ไม่ค่ะ อุ้ยรับไม่ได้”