บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 1 หน้า 5
นัยน์เนตรผงะถอยหลังเข้ามาชนกับชั้นหนังสือ มือสีดำหลายคู่ยื่นออกมาจับนัยน์เนตรเอาไว้ “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!! “
วรินทร์ละสายตาจากมอนิเตอร์ หันไปโบกมือให้คิวเบียร์เข้าฉาก “เบียร์..คิว”
เบียร์จะวิ่งเข้าฉาก แต่กลับชะงัก สีหน้าหวาดกลัว ข้างหลังเบียร์เห็นกลุ่มควันสีดำก่อร่างเป็นดาวเวียง ยืนจ้องเขม็ง ชี้หน้าเบียร์อยู่
ดุ๊กรอลุ้น จนหงุดหงิด เขวี้ยงบทลงพื้น “คัท!!!! ไอ้เบียร์! ทำไมมึงไม่เล่นซะทีวะ”
วรินทร์รีบวิ่งเข้ามาในเซ็ต เห็นเบียร์ยังยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ กล้อง ตกอยู่ในภวังค์ ตัวสั่นเทา “เบียร์ๆ” เธอเขย่าแขนเบียร์ “เบียร์!!”
เบียร์สะดุ้ง รู้สึกตัว “อุ้ย..” เขากลัวปากคอสั่น “ฉันเห็นผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ ยืนชี้หน้าฉันอยู่”
กอหญ้าไม่พอใจ “เล่นไม่ยอมเลิกใช่มั้ยเนี่ย”
วรินทร์ปลอบ “เราไม่เห็นใครเลยนะเบียร์ ตาฝาดไปรึเปล่า”
เบียร์กลัวจนหลอน “ไม่..ฉันไม่ได้ตาฝาด ไม่เอาแล้ว ฉันไม่เล่นแล้ว ฉันจะกลับบ้าน” เบียร์ลนลานรีบออกไป
“เบียร์ๆๆ” วรินทร์ไล่ตามไม่ทัน เครียด
นัยน์เนตรหิ้วกระเป๋า เดินมาหา “ฉันจะกลับ”
“พี่เนตร ..อุ้ยขอโทษ พี่อย่าเพิ่งโกรธเลยนะ”
“ฉันไม่ได้โกรธ แค่เสียดายเวลา ฉันไม่น่าคิดผิดมาร่วมงานกับมือสมัครเล่นอย่างพวกเธอเลย เชิญไปหานางเอก คนใหม่เถอะ” นัยน์เนตรถอดแว่นสายตาโยนให้วรินทร์ ปล่อยผมที่รวบไว้ แล้วเดินกลับไปเลย
วรินทร์วิ่งตาม กอหญ้าสะกิดดุ๊กให้ตามไปช่วยกันพูด
ด้านหน้าหอสมุด ดาวเวียงแอบดูอยู่ เห็นนัยน์เนตรผลักประตูหอสมุดออกมา เดินไปยังลานจอดรถ โดยมีวรินทร์ไล่ตามมาข้างหลัง“พี่เนตรรออุ้ยก่อน พี่เนตร”
กอหญ้ากับดุ๊กช่วยกันขอร้อง
“ขอร้องล่ะค่ะพี่ ถ้าไม่มีงานส่งอาจารย์ พวกเราได้ติดเอฟยกคลาสแน่ๆ”
“นะครับพี่เนตร อีกไม่ถึงซีนก็จบแล้ว”
นัยน์เนตรรำคาญ “แล้วไหนล่ะ พระเอก”
ทุกคนอึ้งมองหน้ากัน
ดุ๊กหันไปถามวรินทร์ “นั่นสิ ตอนนี้เราไม่มีพระเอกแล้วนะอุ้ย”
“เอ่อ เดี๋ยวแก้บท หรือไม่ก็..เราหาพระเอกคนใหม่ก็ได้ค่ะ”