บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 1 หน้า 2
“แต่เจ้าต้องรับ เพราะเจ้าเป็นทายาทของข้า”
วรนาฏยิ้มเย็นแต่แววตาดุ วรินทร์รับไว้ ปรากฏตุ๊กตามีแสงวาบออกจากตา วรินทร์ตกใจปล่อยตุ๊กตาหล่นแตกกระจายกลายเป็นตะขาบคลานยั้วเยี้ยเต็มไปหมด แล้วก็เริ่มคลานมาที่เท้าวรินทร์ ขึ้นมือ ขึ้นตัว “อ๊ายยย ช่วยด้วยๆ” วรินทร์ล้มลงดิ้นอย่างขยะแขยง ทันใดหน้าอสูรตัวเดิมพรวดมา จ่อหน้าวรินทร์ หญิงสาวตะลึง อสูรขย้อนตะขาบยักษ์ตัวสีดำเมี่ยม หัวสีแดงเพลิง ออกมาจากปาก วรินทร์กรีดร้องด้วยความกลัวสุดขีด ตะขาบคลานผลุบหายเข้าไปทางปากวรินทร์ วรินทร์ตาเหลือก ชักดิ้น “อ..อ้าา..”
เช้าวันต่อมา ที่บ้านมนัสวาณิชย์ วรินทร์ลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ พบว่าตัวเองฟุบหลับอยู่คาโต๊ะทำงาน ยังใจสั่นไม่หายมองรอบๆ ห้องอย่างโล่งอกที่ทั้งหมดเป็นแค่ฝันร้าย แต่แล้วต้องสะดุ้งอีกครั้งมองเห็นจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ยังมีบทหนังสั้นที่พิมพ์ค้างอยู่ “แย่แล้ว!” หญิงสาวเอามือกุมหน้า “โอ๊ย ๆ ๆ หลับไปตอนไหนเนี่ย” ว่าแล้ววรินทร์ก็รีบปั่นงานต่อด้วยความลนลาน เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาต้องไปเรียนดังลั่น
สาวใช้กำลังเก็บถ้วยกาแฟที่ทานแล้วบนโต๊ะอาหาร
สุดาดวงเปิดตู้เย็นรินนมใส่แก้วไว้ให้วรินทร์ “เดี๋ยวเตรียมตั้งอาหารเช้าให้คุณอุ้ยด้วยนะแก้ว แต่แปลกนะ ทำไมวันนี้สายจัง”
“แก้วเห็นคุณอุ้ยตื่นตั้งนานแล้วนะคะ แต่พิมพ์อะไรไม่รู้อยู่ในห้อง”
วรินทร์ที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้ว วิ่งรี่เข้ามายังโต๊ะอาหารพอดี หน้าเหวอที่ไม่เจอใคร
สุดาดวงอมยิ้มอย่างรู้ทัน “ยังไง งานไม่เสร็จล่ะสิเรา”
“คุณแม่รู้ทันอีกแล้ว ก็อุ้ยน่ะเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แล้วยังฝันร้ายอีก คนอื่นๆ ไปกันหมดแล้วเหรอคะ”
“นี่มันกี่โมงแล้วล่ะจ๊ะ เห็นคุณพ่อบอกมีเซ็นสัญญาสำคัญ เลยออกไปตั้งแต่เช้า พี่สรรค์ยังไม่ตื่น คงดึกตามเคย”
“แล้วพี่โรจน์ล่ะค่ะ” แววตาวรินทร์มีความหวัง
“โรจน์เพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง คงยังอยู่ที่รถน่ะ”
“แก้ว.. วิ่งไปบอกพี่โรจน์นะว่าอย่าเพิ่งไป รอฉันด้วย”
“ได้ค่ะ” แก้วรีบออกไปตามคำสั่ง
“อุ้ยจะเอาโจ๊กหรือไข่กะทะรองท้องดีลูก เดี๋ยวแม่อุ่นให้”
“ไม่ทันแล้วล่ะค่ะคุณแม่” วรินทร์ชูแฟ้มใส่บทในมือ “ทุกคนที่คณะกำลังรอบทหนังสั้นร้อนๆ จากเตาของอุ้ยอยู่” เธอคว้าแก้วนมมาดื่มแทน
“เบา ๆ เดี๋ยวสำลัก”
วรินทร์สำลักจริงๆ สุดาส่ายหน้า หยิบทิชชูส่งให้