บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 14 หน้า 2
“เห็นว่ามีที่ปล่อยนะคะ ฉันก็ไม่รู้แน่ชัดหรอก คุณชาติเค้าใช้บริษัทขนส่งของไร่คุณ นั่นแหล่ะมารับของเองไปจัดการทั้งหมด”
“นี่คุณหมายความว่า คนของผมเอาของที่สั่งจากคุณไปขายต่อ โดยไม่ต้องลงทุนสักบาทงั้นเหรอ”
“ค่ะ ขายลดราคา 50% ยังรวยเลย”
รุทรได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วเครียด มองเอกสารในมืออย่างกลุ้มใจจะเอาไงดีต่อไป
เมทินีกับทิปปี้ขับรถมาจอดที่มุมหนึ่งของถนนในคูเมือง เมทินีมองหาไปรอบๆด้วยความเสียดาย
“แกคิดว่าวาทิตจะเข้ามาในเมืองเหรอ”
“ฉันก็เดาๆเอาน่ะ เพราะถ้าไม่มาในเมือง ตามเส้นทางที่เรามาก็ต้องเห็นรถวาทิตบ้างสิ”
“โอเค แล้วถ้าวาทิตเข้ามาเราจะหาเจอเหรอ รถเยอะแยะขนาดนี้”
เมทินีถอนใจด้วยความโมโหเจ็บใจตัวเอง “เจ็บใจจริงๆ ฉันไม่น่าพลาดเลย”
“ที่แล้วก็แล้วไปเถอะ มาคิดต่อดีกว่าว่าจะเอาไงดี จะเสียเวลาตามโดยไร้ทิศทางแบบนี้เหรอ”
“ถ้างั้นก็กลับไปตั้งหลักที่ไร่แล้วกัน”
เมทินีออกรถขับไป ในขณะที่รุทรนั่งคุยกับนีรนุชในร้านกาแฟที่อยู่ห่างกันชนิดว่า ถ้าเมทินีขับเลยมาอีกนิดเดียวเจอแน่ เพราะรถของรุทรจอดหราอยู่หน้าร้านเลย
อังกูรยืนคุมการไถพรวนหน้าดินเพื่อเตรียมลงต้นส้มในส่วนที่ขยายใหม่ ชาติรีบวิ่งเข้ามา
“หายไปไหนวะไม่มาดูเตรียมดิน”
“ผมไปดูบูธที่หน้าไร่ เลยรู้ว่าไอ้วาทิตมันออกไปข้างนอก”
อังกูรสงสัย “มันไปไหน”
“ไม่ทราบครับ ผมถามไอ้หนานป้าเอื้องคำไม่มีใครรู้เลย คุณกูรว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องโรงเก็บปุ๋ยเมื่อเช้าไหมครับ”
“คงไม่มั้ง มันเพิ่งจับงานไม่กี่วัน งานพื้นฐานยังไม่รอดจะไปรู้เรื่องอื่นได้ยังไง”
“แต่ผมไม่สบายใจเลยนะครับ คุณกูรลองคิดดูอยู่ๆทำไมมันอยากเปิดโรงเก็บปุ๋ย แล้วก็หายหัวไปข้างนอก”
อังกูรนิ่งคิดตาม “เดี๋ยวฉันสืบเอง”
เมทินีกับทิปปี้ขับรถมาจอด กำลังจะเดินเข้าสำนักงาน
อังกูรกับชาติก็ขับรถมาจอดแล้วรีบลงมาหาสองสาว “ไปไหนกันมา”
“เอ่อ...พาทิปปี้ไปธุระค่ะพี่กูร”
“วาทิตไปด้วยหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ เห็นออกไปข้างนอกแต่เมก็ไม่รู้ว่าไปไหน พี่กูรมีอะไรเหรอ”