บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 8
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ห้องนอนหลาวเปิง หลาวเปิงปิดหน้าต่างทุกบานในห้องลงกลอนอย่างมิดชิดแน่นหนา แล้วเดินมาหาแพรนวล
“ผมจะให้แม่หญิงย้ายไปนอนกับน้องตองริ้ว”
แพรนวลชำเลืองมองเตียง “ฉันขอนอนห้องเดิมดีกว่าค่ะ”
“แต่ผมเป็นห่วง กลัวแม่หญิงจะเป็นอันตราย”
แพรนวลกำนาฬิกาพกสายสร้อยเงินไว้ในมือแน่น พยายามข่มความรู้สึกหวั่นไหวภายในใจ
“อูซอคงไม่กล้าย้อนกลับมา”
“ผมให้ทหารล้อมตึกหอคำทุกด้าน คืนนี้ผมกับซานแปงจะสลับกันเฝ้ายาม”
“ทำไมคุณไม่คุยกับอูซอดี ๆ คะ”
“อูซอเป็นคนกระหายอำนาจและแพ้ไม่เป็น เค้าไม่มีทางอ่อนข้อให้กับเมืองเล็ก ๆ อย่างเรา”
หลาวเปิงมองหน้าแพรนวลนิ่งนานราวจะเรียบเรียงถ้อยคำในความนึกคิดของเขา
“บ้านเมืองของแม่หญิงไม่เคยเป็นเมืองขึ้นของใคร คงไม่เข้าใจเมืองที่ต้องการ เป็นใหญ่กับเมืองที่ต้องการเสรีภาพ”
“ฉันเข้าใจและเป็นกำลังใจให้พวกคุณค่ะ” หลาวเปิงเป็นฝ่ายจับมือทั้งสองของแพรนวลขึ้นมากุมไว้
“ผมอยากให้แม่หญิงอยู่เป็นกำลังใจให้ผมตลอดไป สัญญาได้ไหมครับว่า แม่หญิงจะไม่หายไปไหน”
แพรนวลลำบากใจ ในขณะที่สายตาของหลาวเปิงยังเฝ้ามองอย่างรอคำตอบ
“ไม่มีใครรู้อนาคต.. อย่าให้ฉันสัญญาเลยนะคะ”
“แม่หญิงพักผ่อนเถอะครับ” หลาวเปิงยิ้มให้ด้วยใบหน้าที่ผิดหวัง ค่อย ๆ ปล่อยมือจากแพรนวลแล้วเดินออกไปจากห้อง แพรนวลมองตามหลาวเปิงด้วยความรู้สึกผิด
โถงในหอคำ หลาวเปิงบอกซานแปงกับเจ้านางตองริ้วอย่างตัดสินใจแล้ว
“เราจะส่งคนของอูซอไปฝากขังที่ค่ายทหารไทยพรุ่งนี้”
“ไม่ได้” เจ้านางเรืองระยับคัดค้านทันควัน จนหลาวเปิง เจ้านางตองริ้ว ซานแปง หันมองเป็นตาเดียว
“คุณไม่ควรเปิดเผยเรื่องภายในหอคำให้คนนอกรู้”