บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 8 หน้า 2
“คิดว่าจะรอดพ้นสายตาทหารไทยเหรอ”
“ถ้าคนของอูซอถูกทรมานจนตายในค่ายทหารที่เราควบคุมไม่ได้ เมืองเวียงขินไม่สงบแน่”
“อูซอเข้ามาในหอคำได้ ก็ไม่มีคำว่าสงบอีกแล้ว”
“ใครขอความเห็น ?” เจ้านางเรืองระยับมองซานแปงด้วยสายตาดูถูกดูแคลน
เจ้านางตองริ้วเลื่อนมือไปกุมมือซานแปง บีบแน่นราวกับต้องการให้อดทน ซานแปงจึงต้องสกัดกลั้นความไม่พอใจไว้
“ตั้งแต่แพรนวลปรากฏตัว หอคำก็มีแต่เหตุร้ายทุกวัน”
“ถ้าจะหาตัวคนผิด.. ตองริ้วผิดเองที่ไม่ยอมแต่งงานกับอูซอ”
“แล้วไม่คิดว่าอูซอจะส่งแพรนวลมาสืบเรื่องของน้องตองริ้วบ้างเหรอ ?”
“ถึงแม่หญิงแพรนวลจะเพิ่งมาเวียงขินไม่นาน ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมารยา ผิดกับบางคน.. ยิ่งรู้จักก็ยิ่งน่าสงสัยในความจริงใจ”
“หลาวเปิง” เจ้านางเรืองระยับโกรธหลาวเปิงจนตัวสั่น ก่อนจะเดินสะบัดออกไป เจ้านางตองริ้วชำเลืองมองซานแปงอย่างไม่สบายใจ
หน้าห้องนอนตองริ้ว ซานแปงเดินมาส่งเจ้านางตองริ้วหน้าห้องนอน เห็นสีหน้าเครียดของเจ้านางตองริ้ว
“กังวงเรื่องอูซอหรือเจ้านางเรืองระยับ”
เจ้านางตองริ้วทอดถอนใจ “ทำไมความรักของเราถึงมีอุปสรรคแบบนี้”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..” ซานแปงจับมือเจ้านางตองริ้ว “เราจะฝ่าฟันปัญหาและอุปสรรคไปด้วยกัน”
เจ้านางตองริ้วยิ้มให้ซานแปงอย่างรู้สึกมีกำลังใจขึ้น
ระเบียงชั้นบนหอคำ เจ้านางเรืองระยับยืนมองกำลังทหารวังเวียงขินเฝ้าเวรยามตามจุดต่าง ๆ และเดินตรวจรอบหอคำกันอย่างเข้มแข็ง จำนวนทหารมีมากกว่าปกติ ทองเพ็งเห็นสีหน้าและแววตาดุกร้าวของเจ้านางเรืองระยับจึงอยู่เงียบ ๆ ไม่กล้าออกความเห็น เจ้านางเรืองระยับกำลังนึกถึง
เจ้านางตองริ้วทำแผลให้ซานแปงและกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง
เจ้านางตองริ้วเห็นนาฬิกาของหลาวเปิงอยู่กับแพรนวล
สายตาร้ายลุกวาวของเจ้านางเรืองระยับ เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น