บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 8 หน้า 5
เตียงยายคำเอ้ยในเรือนผู้ป่วยสูงอายุ หัวหน้าพยาบาลช่วยคำแดงกับแหลมทองเก็บของใช้ส่วนตัวของยายคำเอ้ยใส่กระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้าน “พาแม่อุ้ยเดินออกกำลังกายทุกวันนะแหลม แม่อุ้ยจะได้แข็งแรง”
“ผมจะช่วยป้าดูแลแม่อุ้ยเป็นอย่างดีครับ”
“ให้จริงเถอะ” คำแดงเหน็บ แต่ก็ยิ้มปลื้มใจในตัวหลานชาย
สวนสวยในโรงพยาบาล แพรนวลลูบมือที่หยาบกร้านของยายคำเอ้ย ทำให้ยายคำเอ้ยเงยหน้าขึ้นมองหน้าแพรนวล “หลังสงครามสงบ.. แม่อุ้ยได้เจอหลาวเปิงบ้างมั้ยคะ”
“ไม่เคยได้ข่าวจายหลาวเปิงอีกเลย”
ยายคำเอ้ยนิ่งคิด พยายามทบทวนความทรงจำในอดีตอันเลือนราง
“รู้แค่จายหลาวเปิงยกเตียงให้นายต่วนเอากลับมาเชียงราย นายต่วนรักและหวงเตียงนั้นมาก”
หัวใจแพรนวลกำลังเต้นผิดจังหวะ เมื่อได้รับรู้เรื่องเตียงโบราณหลังนั้นจากยายคำเอ้ย
อดีต ห้องนอนนายต่วน กิ่งแก้วยืนมองช่างช่วยกันต่อเตียงไม้สลักอย่างใจจดใจจ่อ
“นายต่วนไปธุระที่กรุงเทพฯ คุณนายคนแรกก็ให้ช่างต่อเตียงหลังนั้นแล้วขึ้นไปนอน”
กิ่งแก้วขึ้นไปนั่งบนเตียงไม้สลักที่ถูกต่อจนเสร็จเรียบร้อย และใช้มือลูบไปบนลวดลายสลักหัวเตียงอย่างชื่นชอบ
“พอนายต่วนกลับมาถึงบ้านที่เชียงราย คุณนายก็ตายไปเจ็ดวันแล้ว เนื้อตัวเหมือนคนนอนหลับ แต่ไม่หายใจ”
สวนสวยในโรงพยาบาล แพรนวลกอดตัวเองไว้แน่น รู้สึกได้ว่าตัวเธอเย็นเฉียบ
“รู้ได้ยังไงว่าตายไปเจ็ดวัน”
“วันที่ต่อเตียง ห่างจากวันที่นายต่วนกลับมาถึงบ้านเจ็ดวันเจ็ดคืนพอดีค่ะ”
“เพราะสาเหตุนี้พ่อถึงได้รื้อเตียงเก็บไว้และไม่เคยเอามาใช้อีกเลย”
คำบอกเล่าของยายคำเอ้ยช่วยให้ความสงสัยของแพรนวลเริ่มคลี่คลายบ้างแล้ว