บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 16 หน้า 2
“เก็บความหวังดีของเจ้านางไว้เถอะค่ะ ฉันไม่อยากเป็นภรรยารองของใคร”
“ไม่อยากเป็นรองหรืออยากครอบครองไว้คนเดียว”
“อะไรที่ไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่เอา แต่ถ้าไม่ใช่ของเจ้านาง เจ้านางก็ไม่มีวันได้”
แพรนวลตอกกลับเจ้านางเรืองระยับอย่างเหลืออด ซานแปงกับจันสมแอบเชียร์แพรนวลเงียบ ๆ เจ้านางเรืองระยับจ้องแพรนวลเขม็ง กำผ้าสองผืนในมือแน่นจนสั่น ก่อนจะยกผ้าสองผืนนั้นขึ้นมาเทียบกันให้แพรนวลดู
“ผ้าสองผืนสีสันและเนื้อผ้าเหมือนกัน... แต่ผืนนี้ฝีมือการทอประณีตกว่า ผู้หญิงสองคนสวยเก่งเหมือนกัน แต่อีกคนคู่ควรมากกว่า” เจ้านางเรืองระยับย้ำถามแพรนวล “ถ้าเป็นเธอจะเลือกอะไร ?”
แพรนวลนิ่ง พยายามกล้ำกลืนฝืนทนอย่างถึงที่สุด
ลานลั่นทม หลาวเปิงยืนอยู่ใต้ต้นลั่นทมที่แผ่กิ่งก้านปกคลุมบริเวณนั้น นึกถึงการสนทนาของเขากับเจ้านางจามรี “ผมเลือกคนที่ผมรัก ผมจะไม่ทรยศหัวใจตัวเอง”
“เกียรติของพ่อบุญธรรมอยู่ในมือหลานนะ...หลาวเปิง”
หลาวเปิงแบมือออก มองมือตัวเองอย่างรู้สึกกดดัน
“มือนี้แบกความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ คือการรักษาสัญญา”
ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่ง ทำให้ดอกลั่นทมบนต้นร่วงหล่นโปรยปรายลงมา ดอกลั่นทมดอกหนึ่งตกลงมาบนมือของหลาวเปิงพอดี นึกถึงที่แพรนวลเคยบอก “ลั่นทม... ดอกไม้แห่งรักอันมั่นคง”
หลาวเปิงว้าวุ่นใจระหว่างความรักกับหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ
ทางเดินชั้นสองของหอคำ เจ้านางเรืองระยับรีบเดินมาขวางหน้าแพรนวล ขณะแพรนวลรีบก้าวจะกลับห้องหลาวเปิง “จะรีบไปนอนหรือจะหลบหน้าฉัน”
แพรนวลน้ำเสียงอึดอัด “มีธุระอะไรอีกคะ”
“ฉันอยากได้ชุดสีแดงกับปิ่นปักผมของอูซอมาใส่ในพิธีแต่งงานของน้องตองริ้ว”
“ขออนุญาตเจ้านางตองริ้วรึยังคะ”
“ชุดอยู่กับเธอ ก็ต้องมาเอาที่เธอ” แพรนวลลังเลที่จะให้ เพราะเกรงใจเจ้านางตองริ้ว “หรือจะใส่เอง ?”
“เจ้านางตองริ้วเตรียมชุดให้ฉันแล้วค่ะ”
“แล้วจะหวงข้าวของที่ไม่ใช่ของเธอทำไม เก็บไว้ก็ไม่ทำให้เธอสูงค่าเท่าฉัน”
“ยิ่งสูง...ตกลงมาก็ยิ่งเจ็บ” เจ้านางเรืองระยับใช้สายตาเยือกเย็นกดดันจะเอาชุดจากแพรนวลให้ได้