บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 16 หน้า 4
โถงในหอคำ เจ้านางตองริ้วกับซานแปงกำลังเลือกผ้าโดยมีจันสมกับทองเพ็งคอยช่วย รับเสียงร้องของเจ้านางเรืองระยับดังมาจากชั้นสองของหอคำ “ว้าย”
“ข้างบนมีเรื่องอะไร ?”
ห้องนอนหลาวเปิง หลาวเปิงประคองแพรนวลขึ้นมานั่งบนเตียง เจ้านางเรืองระยับยืนเชิดนิ่งมองทั้งสอง
เจ้านางตองริ้ว ซานแปง จันสม ทองเพ็งตามเข้ามาในห้อง ตกใจเมื่อเห็นซากแมงป่องถูกมีดปักตายอยู่กับพื้น ใกล้กับชุดผ้าไหมแพรสีแดง
“แมงป่องบ้าน... มีพิษรุนแรงมาก” ซานแปงวิตก หลาวเปิงจับข้อมือซ้ายของแพรนวลขึ้นมาดู เห็นรอยแผลถูกแมงป่องต่อยบวมแดงมาก แพรนวลหน้าซีดด้วยความเจ็บปวด “ฉันปวดและชามือไปหมด”
“แม่หญิงต้องอยู่นิ่ง ๆ ไม่ให้พิษกระจาย”
“ตองริ้วจะไปเอายามาให้ จันสมรีบไปหาสมุนไพรมาประคบแผลให้คุณแพรนวลด้วย”
“ค่ะเจ้านาง” เจ้านางตองริ้วกับจันสมรีบออกไป ความเจ็บปวดเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น แพรนวลโอนเอน ทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เจ้านางเรืองระยับสบตากับทองเพ็งแอบสะใจ
“ฉันเวียนหัว”
“อดทนหน่อยนะครับ” หลาวเปิงกอดแพรนวลให้ซบลงบนอกของเขาอย่างนิ่มนวล เป็นห่วงมาก ประกายตาของเจ้านางเรืองระยับวาววาบ จ้องแพรนวลราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
โถงบ้านเชียงราย เขตต์นั่งอ่านข่าวจากเว็บในโทรศัพท์มือถือ ก่อนชำเลืองมองขึ้นไปบนห้องนอนแพรนวล เริ่มรอไม่ไหว
ห้องนอนหลาวเปิง แพรนวลกินยาและดื่มน้ำที่หลาวเปิงป้อน เจ้านางตองริ้วเอาสมุนไพรที่จันสมตำผสมน้ำเล็กน้อยมาโปะแผลตรงรอยแผลบวมแดงตรงข้อมือซ้ายของแพรนวล
“กินยาแก้ปวดและประคบแผลด้วยรางจืดบดละเอียด สักพักอาการปวดบวมก็จะลดลงค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“โชคดีที่แม่หญิงไม่แพ้พิษแมงป่อง”
ซานแปงดึงมีดที่เสียบตัวแมงป่องขึ้นมาดูด้วยความสงสัย แพรนวลก้มหน้าไม่กล้ามองแมงป่อง รู้สึกเข็ดขยาดหวาดกลัวมาก ซานแปงสะบัดมีดทิ้งซากแมงป่องออกไปทางหน้าต่างบริเวณสวน แล้วเดินสำรวจตามซอกตามมุมในห้องหลาวเปิง “คงไม่มีตัวอื่นซ่อนอยู่ในห้องแล้ว”