บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 13
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
มุมโต๊ะอาหาร บ้านเชียงราย เขตต์มองแพรนวลในชุดพื้นเมืองไทเขิน มวยผมสูงทัดดอกลั่นทม สวมนาฬิกาโบราณสายสร้อยเงินที่คอ ด้วยความตะขิดตะขวงใจบางอย่าง แต่พอเห็นแพรนวลกินข้าวต้มฝีมือเขาจนเกือบหมดถ้วย ความปลาบปลื้มใจก็แทรกเข้ามาแทน เขตต์กระตือรือร้นจะทำให้ “เติมข้าวต้มอีกมั้ยจ๊ะ”
แพรนวลปฏิเสธด้วยการวางช้อน เมื่อแพรนวลยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก็สังเกตเห็นเขตต์ยิ้มมองอยู่ แพรนวลวางแก้วน้ำ น้ำเสียงเรียบ “เอารถมาคืนแล้วจะกลับโรงแรมยังไง ?”
“ให้สุนัยมารับ” เขตต์ทำเสียงอ้อน หวังเรียกคะแนนเห็นใจจากแพรนวล
“ผมจะขายรถที่กรุงเทพฯแล้วซื้อรถใหม่ไว้ใช้ที่เชียงราย แพรช่วยผมเลือกรถหน่อยได้มั้ย ?”
“เอารถแพรไปใช้ก่อนก็ได้”
แพรนวลตัดรำคาญ ให้เขตต์เอารถไปใช้เพราะไม่อยากให้เขตต์มาตั้งรกรากอยู่ใกล้ เขตต์ยิ้มเข้าทาง
“อยากไปไหนก็บอกนะ ผมจะคอยขับรถให้”
“แพรชอบอยู่บ้าน”
“ให้ผมช่วยจัดบ้านใหม่นะ”
“แพรจะอึดอัดใจมาก ถ้าเขตต์โดดงานมาเฝ้าที่บ้าน”
แพรนวลลุกขึ้นจะเดินหนี เขตต์รีบตามมาขวาง น้ำเสียงและสายตาอ้อนวอน
“ผมจะตั้งใจทำงาน จะไม่รบกวนแพร แต่ขอมากินข้าวที่บ้านแพรได้มั้ย ?”
แพรนวลเหนื่อยใจกับความพยายามงอนง้อของเขตต์
เขตต์มองแพรนวลที่ยืนตีสีหน้าเรียบเฉยอยู่หน้าบ้าน สายตาเขตต์อาลัยอาวรณ์ แต่ต้องจำใจขับรถกลับโรงแรม
แพรนวลถอนใจยาว โล่งอกที่เขตต์ยอมกลับไปได้สักที แหลมทองเข้ามาหาแพรนวลอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ผมไม่ระวัง จนคุณเขตต์เข้าไปในห้องคุณแพรได้”
แพรนวลเห็นแหลมทอง นึกขึ้นได้ “แม่อุ้ยคำเอ้ยตื่นรึยัง ?”
“ตื่นแล้วครับ คุณแพรจะไปหาแม่อุ้ย?” แพรนวลรีบไปหายายคำเอ้ยที่เรือนหลังเล็กทันที ปล่อยให้แหลมทองยืนเหวออยู่คนเดียว ถามยังไม่ทันจบก็ไปซะแล้ว