บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 13 หน้า 3
“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่ายังง้อไม่สำเร็จ” เขตต์โอดครวญ “ผมทำตามที่พี่ภาคสั่งทุกอย่างแล้วนะครับ”
“คนใจแข็งอย่างแพร ต้องเอาชนะด้วยความจริงใจค่ะ”
เขตต์เห็นนาตยาเดินเข้ามาบริเวณล็อบบี้ แล้วหยุดถามพนักงานโรงแรมคนหนึ่งอยู่ไกล ๆ ทางด้านหลังของภาค ธีรภพ ศิรินุช ภาคมองการตกแต่งภายในโรงแรมด้วยความสนใจ เขตต์กลัวภาคจะเห็นนาตยา รีบเอ่ยปากเบนความสนใจของภาคกลับมา “ผมขอตัวไปจัดการเรื่องห้องพักให้ทุกคนก่อนนะครับ”
เขตต์กำลังจะลุก แต่ถูกภาครั้งแขนไว้ เขตต์ชะงักท่าทางลุกลี้ลุกลน “เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีด ๆ”
“นอนน้อย” ภาคปล่อยมือแล้วหันไปคุยกับธีรภพและศิรินุช เขตต์รีบปรี่เข้าไปหานาตยาทันที
“นาตกำลังตามหาคุณอยู่พอดี”
“มานี่” เขตต์คว้าแขนนาตยาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ภาคหันหลังกลับมามองเขตต์ ทันเห็นด้านหลังเขตต์เดินไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง คุ้น ๆ จึงลุกตามไป
ทางเดินในโรงแรม นาตยาถูกเขตต์ดึงแขนให้เดินตามไปอย่าง งง ๆ “อะไรกันคะ ?”
ภาคเร่งฝีเท้าเดินตามหลังเขตต์ อยากรู้ว่าเขตต์ไปกับใคร
นาตยาสะดุดขาตัวเองจนเกือบล้ม แต่เขตต์ประคองไว้ได้ทัน “เร็วสิ”
“ทำไมต้องรีบขนาดนี้” เขตต์ไม่ตอบ รีบพาตัวนาตยาเดินเลี้ยวไปทางหนึ่ง ภาคเห็นเขตต์กับผู้หญิงเดินหลบฉากไปจึงก้าวเร็ว ๆ ตามไป พอเลี้ยวมาเขตต์ก็ขึ้นลิฟต์ไปอย่างเฉียดฉิว ตามไม่ทันแล้ว ภาคเริ่มระแวง
ห้องพักนาตยาในโรงแรม เขตต์พานาตยาเข้ามาในห้องแล้วรีบล็อกประตูเพื่อกันใครผ่านมาเห็น นาตยายิ้มหวานเข้าไปกอดนัวเนียเขตต์ คิดไปเองว่าเขตต์พาเธอเข้าห้องเพราะความเสน่หา
“ห่างกันไม่กี่ชั่วโมง ทนคิดถึงนาตไม่ไหวแล้วเหรอคะ”
นาตยามือซุกซนแทรกเข้าไปตรงช่องว่างระหว่างกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขตต์ แล้วลูบไล้หน้าอกของเขาอย่างยั่วยวนชวนสยิว เขตต์เกือบเคลิ้ม ก่อนจับไหล่ทั้งสองข้างของนาตยาแล้วดันตัวเธอออก สีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง “ผมอยากให้นาตอยู่แต่ในห้อง อย่าออกไปไหน”
“ทำไมคะ ?”
“อย่าเซ้าซี้”
นาตยาชักสีหน้าไม่พอใจแวบหนึ่ง แล้วรีบเปลี่ยนสีหน้าสลด เจียมเนื้อเจียมตัว “นาตก็แค่อยากรู้เหตุผล”
“ผมขอร้อง” แต่น้ำเสียงเขตต์เหมือนบังคับ
นาตยานิ่งไปสักพัก ต่อรองอย่างมีชั้นเชิง “ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”