บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 10
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ประตูเมืองป่าแดง เจ้านางตองริ้วใช้ผ้าคลุมผมเพื่ออำพรางตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจ มองหาชาวบ้านคนอื่น
เห็นชายคนหนึ่งกำลังหอบหิ้วข้าวของอยู่บริเวณนั้น เจ้านางตองริ้วนิ่วหน้าสังเกตดูอาการ เห็นว่าเป็นอองเฮียนปลอมตัวมา เจ้านางตองริ้วสูดลมหายใจหนักคล้ายตัดสินใจแน่วแน่ที่จะทำแบบนี้ แล้วจึงรีบตรงเข้าไปหา
“ถ้าฉันคือคนที่ต้องการ จะสืบหาตัวคุณแพรนวลไปทำไม”
“กล้ามากที่ออกมาถึงที่นี่”
“ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นเดือดร้อนอีกแล้ว อูซอกับฉันต้องพูดกันให้รู้เรื่อง” สีหน้าเจ้านางตองริ้วจริงจัง
หน้าหอคำ หลาวเปิง แพรนวล ซานแปงตกใจเมื่อรู้เรื่องจากจันสม “น้องตองริ้วหายตัวไป ?”
“ไอ้อูซอ” ซานแปงหุนหันจะรีบออกไป หลาวเปิงคว้าตัวซานแปงไว้แทบไม่ทัน
“นายจะไปไหน !”
“อูซอต้องจับตัวเจ้านางตองริ้วไปแน่ ๆ ฉันจะไปพาเจ้านางกลับมา”
“อย่าเพิ่งวู่วาม”
“เล่าให้ละเอียดซิจันสมว่าเรื่องมันเป็นยังไง” จันสมขวัญเสีย ไม่รู้จะเริ่มเล่าตรงไหนก่อน
ประตูป่าแดง หลาวเปิง ซานแปง ครูบุญสิงห์ แพรนวล และทหารเวียงขินช่วยกันมองหาเจ้านางตองริ้วรอบบริเวณนั้นแต่ก็ไม่พบ
“ชาวบ้านบอกว่าเห็นคนลักษณะเหมือนเจ้านางตองริ้วอยู่แถวประตูป่าแดง”
ซานแปงหันมองหาเจ้านางตองริ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและเครียดมาก
บุญสิงห์แจง “ผมจะไปขอกำลังทหารไทยมาช่วย”
“ทำไมน้องตองริ้วตัดสินใจแบบนี้”
“เพราะเจ้านางตองริ้วอยากช่วยฉัน” แพรนวลเป็นห่วงเจ้านางตองริ้วมาก
“ผมจะให้ทหารพาแม่หญิงกลับไปรอที่หอคำ”
“ให้ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอคะ”
“ถ้าแม่หญิงเป็นอันตราย ผมจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง”