บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 10 หน้า 4
เสียงปืนดังขึ้นปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ยิงกราดเข้ามาในฐานกองกำลังใหม่จนอองเฮียนและทหารอูซอต่างกระโดดหลบ แทบไม่ทันตั้งตัว บริเวณรอบ ๆ ฐานแต่ละมุม หลาวเปิง ซานแปง พันตรีประกิต ครูบุญสิงห์และทหารไทย ทหารเวียงขินปรากฏตัวขึ้น ระดมยิงเข้าใส่ทหารอูซอ หลาวเปิงสั่งทหารเวียงขิน “หาเจ้านางตองริ้วให้เจอ”
ทหารเวียงขินกระจายกำลังกันออกไป ซานแปงวิ่งแยกไปหาเจ้านางตองริ้วด้วยตัวเอง อองเฮียนพุ่งมาดักซานแปง ยิงปืนดักหน้าเปรี้ยง ๆ ๆ ซานแปงวิ่งหลบวิถีกระสุน หลาวเปิงปราดเข้ามายิงเข้าใส่อองเฮียน ช่วยคุ้มกันให้ซานแปงวิ่งฝ่าเข้าไปตามหาเจ้านางตองริ้ว
ที่พักส่วนตัวของอูซอ อูซอคว้าปืนจะวิ่งออกไป ซานแปงบุกเข้ามา เห็นเจ้านางตองริ้วพยายามยันตัวลุกขึ้นบนที่นอน “เจ้านางตองริ้ว”
ซานแปงจะพุ่งเข้าไปหา แต่อูซอวาดปืนออกมาจ่อไปที่เจ้านางตองริ้วเพื่อขู่ ทำให้ซานแปงชะงัก
“พี่ซานแปง” เจ้านางตองริ้วร้องไห้ด้วยความดีใจที่เห็นคนรักตามมาช่วย ซานแปงเห็นแขนเสื้อของเจ้านางตองริ้วถูกฉีกขาด โกรธมาก “แกทำอะไรเจ้านาง”
“ฉันมีสิทธิ์ทำได้ทุกอย่าง”
“ไอ้ชั่ว” ซานแปงคลั่งมาก พุ่งเข้าหาอูซออย่างไม่กลัวตาย อูซอวาดปืนมาจ่อซานแปง แต่ซานแปงคว้าข้อมืออูซอล็อกไว้ อูซอเอี้ยวตัวออกแล้วใช้เท้าหลังเตะซานแปงจนกระเด็น เจ้านางตองริ้วตื่นตระหนก ลุ้นเอาใจช่วยซานแปง อูซอจะตามไปซ้ำ แต่ซานแปงตั้งหลักได้จึงปล่อยหมัดต่อยหน้าอูซอสุดแรงจนหน้าหัน แต่อูซอเงื้อหมัดสวนกลับจนซานแปงเสียหลักล้มลง อูซอวาดปืนยิงใส่ซานแปงเปรี้ยง ๆ ๆ ซานแปงกลิ้งตัวหลบปืนอูซอได้อย่างหวุดหวิด สบโอกาสอูซอจึงรีบวิ่งหนีออกไปข้างนอก ซานแปงลุกขึ้นจะตามไป แต่นึกขึ้นได้ หันไปเห็นเจ้านางตองริ้วนั่งตัวสั่นหวาดกลัวอยู่บนที่นอน จึงรีบเข้าไปหาเจ้านางตองริ้วทันที “เจ้านาง”
“พี่ซานแปง” เจ้านางตองริ้วโผเข้ากอดซานแปง ปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น ขวัญเสียมาก
“เจ้านางปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกลัวนะครับ”
ซานแปงกอดปลอบเจ้านางตองริ้วไว้แน่น ด้วยความหวงแหนและโล่งใจที่มาช่วยเธอไว้ได้
ฐานกองกำลังใหม่อูซอ หลาวเปิง พันตรีประกิต ครูบุญสิงห์ ทหารไทย ทหารเวียงขิน ช่วยกันยิงต่อสู้กับอองเฮียนและเหล่าทหารอูซอ อองเฮียนยิงเปรี้ยง ๆ ๆ ๆ หลาวเปิงหมุนตัววูบหันมายิงตอบโต้ พร้อม ๆ กับยิงสกัดเหล่าทหารอูซอที่รอยล้อมอยู่โดยรอบ อูซอวิ่งออกมาสมทบอองเฮียนและเหล่าทหารอูซอ
“หลาวเปิงพาทหารเวียงขินและทหารไทยมาล้อมพวกเราไว้”