บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 10 หน้า 2
แพรนวลใจหวิววาบกับคำพูดที่กลั่นออกมาจากหัวใจของหลาวเปิง
หลาวเปิงขอร้องแพรนวลผ่านทางสายตา ไม่อยากให้ตามไปด้วย แพรนวลใจอ่อน “ระวังตัวด้วยนะคะ”
“ผมจะพาน้องตองริ้วกลับมาอย่างปลอดภัย” หลาวเปิงรับปากแพรนวลด้วยสีหน้ามุ่งมั่น จริงจังมาก
ฐานกองกำลังอูซอ อูซอหันหลับกลับมายิ้มร่า เมื่อเห็นเจ้านางตองริ้วถูกอองเฮียนพาตัวเข้ามา
“ลมรักพาเจ้านางตองริ้วมาหาผมแล้ว”
“ฉันมีเรื่องจะขอร้อง” อูซอยิ้มยียวน มีมาด “หูฝาดไปรึเปล่า”
เจ้านางตองริ้วเผชิญหน้ากับอูซอ พยายามข่มความหวาดกลัวไว้ภายใต้ท่วงท่าที่สง่างาม
“เลิกยุ่งกับฉันและห้ามทำร้ายทุกคนในเวียงขิน”
“เจ้านางก็รู้ว่าผมทำเพราะอะไร”
“ฉันไม่เคยรักและไม่มีวันแต่งงานกับคุณ จะมีประโยชน์อะไรถ้าจะได้ตัวคนที่ไม่มีวันมีใจให้”
เจ้านางตองริ้วยืนยันหนักแน่น อูซอหัวเราะลั่น “นับถือในความกล้าหาญของเจ้านางจริง ๆ”
“เพราะฉันเชื่อว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษ”
“ต้องลองใช้เวลาร่วมกัน... เจ้านางถึงจะรู้ว่าผมเป็นคนยังไง” อูซอมองเจ้านางตองริ้วด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ก่อนพยักหน้าสั่งลูกน้อง อองเฮียนและทหารสองคนจึงกรูเข้ามาล้อมตัวเจ้านางตองริ้วไว้ เจ้านางตองริ้วตกใจ
หลาวเปิง ซานแปง พันตรีประกิต ครูบุญสิงห์นำทหารไทยและทหารเวียงขินจำนวนหนึ่งเคลื่อนกำลังมาถึงกลางป่าที่ลึกเข้าไปเรื่อย ๆ โดยอาศัยแสงจันทร์ส่องทางยามค่ำคืน ทหารไทยและทหารเวียงขินต่างมีอาวุธครบมือ
“ทหารของอูซอชำนาญการรบแบบซุ่มโจมตี ถ้าใช้ไฟฉายหรือตะเกียงส่องทางจะทำให้พวกมันรู้ตัว”
“แน่ใจเหรอครับว่าพวกมันอยู่แถวนี้”
“กลางป่าลึกเหมาะเป็นที่ซ่อนฐานกองกำลังใหม่ของอูซอ” หลาวเปิงตอบครูบุญสิงห์
“ป่านนี้เจ้านางตองริ้วจะเป็นยังไง” ซานแปงร้อนใจและเป็นห่วงเจ้านางตองริ้วมาก
สีหน้าและน้ำเสียงหลาวเปิงดุดัน “ถ้าอูซอแตะต้องน้องตองริ้วแม้แต่ปลายเล็บ ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ !!”
ที่พักของอูซอ เจ้านางตองริ้วถอยหลังเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อถูกพาตัวมาอยู่ในที่พักส่วนตัวของอูซอ “ฉันจะกลับหอคำ”
“อยู่คุยกันให้หายคิดถึงก่อนสิ” เจ้านางตองริ้วมั่นใจ “พี่หลาวเปิงกำลังตามมาช่วยฉัน”
“คิดว่ากลัวมันเหรอ ?” อูซอหัวเราะร้ายในลำคอ ย่างสามขุมเข้าหาเจ้านางตองริ้ว สายตาวับวาวหื่นกระหาย