บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 2 หน้า 2

โถงบ้านที่เชียงราย คำแดงเห็นแหลมทองกำลังเก็บจานที่มีอาหารเช้าเหลืออยู่มากมาย

“คุณแพรไม่กินข้าวเช้าเหรอ ?”“คุณแพรบอกว่าปวดหัว ก็เลยขึ้นไปนอนพัก  สั่งไม่ให้ใครรบกวน”

คำแดงมองขึ้นไปบนห้องนอนด้วยความเป็นห่วง

แพรนวลดมกลิ่นหอมของดอกลั่นทมในมือด้วยความชื่นชอบ ก่อนวางดอกลั่นทมไว้บนหมอนหัวเตียงเหมือนเช่นทุกวัน แพรนวลใช้มือกุมขมับข้างหนึ่งเพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ด และเริ่มครั่นเนื้อครั่นตัว จึงลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาผ้ามาห่ม แพรนวลหยิบผ้าขนหนูผืนบางสีขาวขนาดใหญ่ออกมา แล้วกลับมาเอนตัวนอนบนเตียง คลี่ผ้าขนหนูห่มกาย ไม่นานนัก...ความง่วงงุนก็เริ่มเข้าจู่โจมเธออย่างหนัก ดอกลั่นทมบนหมอนส่งกลิ่นรวยรินจนเคลิ้มหลับไป นาฬิกาเรือนโบราณปลายเตียงบอกเวลาเก้าโมงเช้า รับเสียงลมหวีดหวิวดังขึ้นพร้อมเสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งยามต้องลม แผ่นไม้สลักบนหัวเตียงลวดลายอ่อนไหวพลิ้วพรายไปตามเสียงลมหวีดหวิว ราวกับวังน้ำวนที่พร้อมจะดูดกลืนทุกสรรพสิ่งเข้าไปอีกมิติหนึ่ง ลวดลายสลักบนแผ่นไม้นั้นนั้นกลับหมุนวนพลิ้วพรายไปราวกับมีชีวิต  หมุนเร็วขึ้น..เร็วขึ้น...

กลางคืน ลานลั่นทม หอคำเมืองเวียงขิน เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังกังวานในความมืด แพรนวลสะดุ้งตื่น งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง พบว่าตัวเธอนอนอยู่บนพื้นใต้ลานลั่นทม แพรนวลพยุงตัวเองลุกขึ้น ยกมือทั้งสองขึ้นจ้องมองดู จับใบหน้า และชุดที่เธอสวมด้วยความสับสน มึนงง พอหันไปกวาดสายตามองรอบ ๆ เธอก็ต้องตกใจเมื่อมาตื่นที่เวียงขินอีกแล้ว มวยผมด้านซ้ายของแพรนวลไม่มีดอกลั่นทมประดับอยู่ แพรนวลมีสีหน้าวิตกกังวลมาก

บริเวณกำแพงหอคำ แพรนวลเดินลัดเลาะมาทางกำแพงท่ามกลางแสงสว่างของคบไฟรอบหอคำ ทหารของอูซอกระโดดหนีลงมาจากกำแพง ใกล้ ๆ แพรนวล “คุณคะ ?”

ทหารของอูซอชะงัก เมื่อเห็นแพรนวลปรี่เข้ามาหา